Winterwonderland, goede voornemens en verwondering.

Weer een jaar om.

Ik weet niet uit welk bouwjaar jij stamt, maar ik vraag me weleens af hoe ik plotseling zo oud ben geworden. Herken je dat? Tijd vliegt, zegt men dan. Weer een jaar om, de feestdagen en teveel snoep achter onze kiezen, en daar zijn ze weer die goede voornemens. Ik doe er niet aan mee, maar ik heb wel een moodboard gemaakt. Het geeft me inspiratie, focus en is een reminder wat mijn verlangens en doelen zijn in het leven. Waar beweeg ik mij naartoe, waar word ik gelukkig van? Ik kan ook heel gelukkig zijn met ogenschijnlijk niets. Met de stilte, die kleine momenten van verwondering. Over dat wat ik opmerk in de natuur, een vogel die zingt, een mooie zonsondergang, dat ik loop, fiets, te eten heb, schoon drinkwater. Dankbaarheid en verwondering. Waarom had ik die wijsheid niet toen ik jong en gezond was en alles vanzelf ging? Raar fenomeen eigenlijk, hoe duidelijker die eindstreep, hoe meer je beseft waar het om draait, en hoe meer waarde je aan het leven hecht en je je bewust wordt dat je tijd hier eindig is. Het zou andersom moeten zijn, dat zou het leven een stuk leuker en makkelijker maken.

Schaatsen over de Vaart, dansen op Abba. Waar is de tijd gebleven? 

Ik herinner me winters, waarin het normaal was dat je tijdens gymles met de hele klas ging schaatsen. Ook op onze vrije middagen schaatsten we op de Vlaardingse Vaart, aan de kant stonden kraampjes met erwtensoep. En natuurlijk zakte ik weer door het ijs, waarom ook niet? Onder toeziend oog van het clubje ‘leuke jongens’ en mijn eerste vriendje. Alles samen met mijn vriendinnetje Ingeborg, waar ik samen mee in de brugklas zat. Zij had donker halflang haar, ik lange blonde lokken, en samen deden we Abba na. Een haarborstel in de hand, voor de grote spiegel in de slaapkamer danspasjes oefenen. Giechelend gluren naar de achterburen, onze gymleraar met die leuke zoon, waar zij stilletjes verliefd op was, maar die haar niet zag staan. Onze zorgvuldig gezette krullen, met de Carmenset van haar moeder. Haar broer, die ons daarna achterna zat met een plantenspuit. Ik denk altijd aan Ingeborg rond deze tijd. Kort nadat ik bij haar op kraambezoek was geweest overleed ze plotseling, op een paar dagen na 24 jaar geleden. Toen lag er ook een dik pak sneeuw dat de wereld een sprookjesachtig decor gaf. Het afscheid staat in mijn geheugen gegrift. Ik zie haar nog zo voor me. Zo onwerkelijk, net Doornroosje.

Leven in het nu.

Niemand weet hoeveel tijd hij heeft. En in plaats dat het je deprimeert in de vaak sombere januarimaand, afgelopen maandag was het zelfs de somberste dag van het jaar, de zogenoemde Blue Monday, zou ik het willen omdraaien. Besef eens hoeveel je hebt om dankbaar voor te zijn. Dus weg met die zelfkritiek en beknellende goede voornemens, kijk eens om je heen en verwonder je. Jouw leven is een cadeau en het nu, dit moment, is je enige zekerheid. Dit is jouw leven, dit is alles wat er is, nu en hier. That’s why they call it the present. Dus pak het uit. Leef je leven. Wees je bewust waar jij je energie en tijd aan besteed, je tijd is kostbaar. Je leven ook.

Ik wens je een jaar vol mooie ervaringen, inspiratie en alles wat het leven de moeite waard maakt.

Bedankt voor het lezen, en je tijd.

Liefs,

Eveline 💚