Over de juiste keuzes, dilemma’s en je hart volgen.

Ik leef plantaardig, en probeer mijn leefomgeving en andere levende wezens zo min mogelijk te schaden. De basisprincipes van het veganisme heb ik omarmd, omdat het direct aansloot bij mijn eigen gevoelens. Het voelde als thuiskomen. Waar ik, net als velen, vroeger dacht dat het misschien een beetje overdreven of zelfs extreem was en met een eitje of kaas eten niets mis kon zijn, bleek het later zo logisch en veel makkelijker en ook weer moeilijker te zijn dan ik dacht.

Hoe zit dat dan? Ik denk dat ieder mens diep in zijn hart vindt dat je een ander geen pijn mag doen. En toch doen we dat continu. Gisteravond kwamen weer de wantoestanden in slachthuizen in het nieuws. Het is goed dat er meer aandacht voor komt. Het kan niet zo doorgaan, het roer moet om, en zo ingewikkeld is dat echt niet. Mijn eetgewoontes aanpassen verliep geleidelijk, langzaam wende ik eraan en ontdekte ik nieuwe dingen. Ik heb mijzelf nooit iets opgelegd of tot iets gedwongen gevoeld, het was een logisch gevolg van meer verdiepen in de materie en daardoor maakte ik vanzelf andere keuzes. Hoe meer ik wist, hoe makkelijker ik alternatieven vond. En het wordt alleen maar steeds makkelijker.

Aan de andere kant was het ook moeilijker dan ik had voorzien. Want eenmaal je realiseren wat een dieren- en mensenleed, alsook milieuschade al die dierlijke producten veroorzaken, hoe vaker mijn hart brak. Dat leed draag ik nu met mij mee. Ik ben mij pijnlijk bewust hoe de aarde en alles wat daarop leeft lijdt onder onze gemakzucht, en onverzadigbare drang naar luxe en welvaart. Ik kan kalfjes niet meer alleen als schattig zien, en van al de lieve dartelende lammetjes weet ik dat ze een nare dood tegemoet gaan. Ik zie de beelden voor me. Onderweg aai ik koeien, zie hoe zachtaardig ze zijn en verontschuldig me, omdat ik mij bewust ben van wat ze te wachten staat en mij hiervoor verantwoordelijk voel en tegelijkertijd onmachtig om er iets tegen te doen.

Mijn onschuld en onwetendheid ben ik voor altijd kwijt. Je kunt lang volhouden dat je van niets weet, maar wanneer eenmaal die schellen van je ogen vallen is het onmogelijk om ze er weer voor te zetten.

Maar daar staat tegenover dat ik mij lichamelijk, mentaal en zelfs spiritueel enorm heb ontwikkeld en de plantaardige leefwijze mij veel positiefs heeft gebracht. Onder andere een betere gezondheid, mijn revalidatie was anders nooit zo succesvol geweest. Het is natuurlijk keihard trainen, en er komt nog veel meer bij kijken, maar voeding speelt zeker een hele belangrijke rol.

Wat lastig is zijn iedere keer die tegenstellingen en dilemma’s, en het geworstel met mijn omgeving. Hoe ver pas ik me aan? De kapper waar ik al mijn halve leven kom de rug toekeren en daardoor op mijn scootmobiel een eind moeten rijden om ergens anders mijn haar te laten verven? Het doet pijn, vooral omdat mensen het niet begrijpen. Hoe leg ik uit dat ik niemand afwijs, niemand wil kwetsen, maar als ik mij maar blijf aanpassen aan iets wat aan mijn geweten knaagt, ik mijzelf verloochen?

Ik kan niet met mijn geweten in het reine komen, als ik weet dat er vreselijke dierproeven worden gedaan voor zoiets onbenulligs als haarverf of cosmetica. Er zijn zoveel alternatieven en die groeien gelukkig met de dag. Veganisme is groeiend en bloeiend, als nooit tevoren. Er is ook geen weg terug, al zetten sommigen verbeten hun hakken in het zand, er worden steeds meer mensen ‘wakker’.

Kon je maar voelen wat ik voel. Kon ik maar anderen hun ogen openen, en vooral hun hart. Ieder houdt vast veel van zijn hond of kat, je zou een dier nooit bewust pijn doen. Maar kun je er wel aan meewerken, dat een ander dat voor jou doet? Kun je je voorstellen, nu ik weet hoe het werkt, dat ik dat niet meer kan?

Ik twijfel over alles, kan zo goed relativeren dat anderen zich eraan ergeren, zoek altijd de middenweg, probeer de lieve vrede te bewaren, vaak ten koste van mijzelf, maar toen ik kennismaakte met deze leefwijze heb ik geen moment getwijfeld en voelde het meteen als de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Voor mijzelf, mijn medemens, alle dieren en de aarde. En weet je, het is nog leuk ook om iedere keer nieuwe dingen te ontdekken. Het is een groot avontuur. En nee, ik mis niets. Sterker nog, ik eet lekkerder en veelzijdiger dan ooit.

Het leven zit vol met het maken van keuzes, die soms moeilijk maar onvermijdelijk zijn, hoe ver je ook buiten je comfortzone moet. Ik weet er alles van, iedere keer als ik ermee wordt geconfronteerd ben ik onzeker. En toch…spring ik in het diepe. Ik neem risico’s, stel me kwetsbaar op, en dat vergt moed. Om ergens voor te gaan, maar ook om iets los te laten. Om mijn beperkingen iedere dag weer onder ogen te komen en daarnaar te leven. Om een boek te schrijven, en te promoten, om mijn leven weer op de rit te krijgen, en van alles aan te gaan wat ik eigenlijk niet durf, en het nemen van grote beslissingen. Waarom? Omdat ik straks op mijn sterfbed niet met spijt wil terugkijken, spijt dat ik niets met mijn leven heb kunnen doen of niet geprobeerd heb om de wereld een beetje mooier achter te laten. Ik doe mijn uiterste best, met de beperkte mogelijkheden die ik heb, om mijn steentje bij te dragen.

En zo zoek ik mijn weg en vind ik langzaam mijzelf terug. Het is een lange zoektocht, naar wie ik was, wie ik ben en wie ik wil zijn. Ik ben verre van perfect, maar ik doe mijn best om de juiste keuzes te maken. Met vallen en opstaan volg ik mijn hart. En jij? Volg jij je hart, durf je de waarheid onder ogen te zien en daarnaar te leven?

Liefs,

Eveline 💚