Kerst, de geboorte van een kindje

Gisteren is mijn achterneefje Teun geboren, ik blijf het een wonder vinden zo’n geboorte van een nieuw mensje. Zo onschuldig en sereen. Het ontroert mij, omdat zo’n geboorte bijzonder is. Het raakt de essentie van het leven, liefde in al zijn puurheid, daar waar we vandaan komen en waarnaar we onderweg zijn. Niet lang geleden overleed de opa van mijn nichtje en stond zij hoogzwanger en intens verdrietig haar opa te herdenken tijdens de uitvaart. Ook toen dacht ik, hoe dicht staat geluk en verdriet, leven en dood bij elkaar. Het leven is kwetsbaar, tijdens geboorte en dood zijn we overgeleverd aan de geheimen van het leven. We hebben er geen invloed op.

Kerst gaat over ook over het mysterie van een geboorte, dat van het Kindje Jezus. De boodschap van het verhaal gaat over liefde, licht en verdraagzaamheid. En wat is er hoopvoller en mooier en dan een pasgeboren kind. En hoe dicht staan geboorte en sterven bij elkaar? Daarom deze keer een deel van een mooie oude column van Jan Bor, Filosoof, met de toepasselijke titel “Geboorte”;

Niet lang nadat mijn moeder was gestorven bezocht ik een vriend die net vader was geworden. Daar lag dan zijn pas verworven schat vredig, kwetsbaar te slapen. We werden er allebei stil van. Maar er was nog iets dat me trof; en daardoor is dat beeld, denk ik, me zo bijgebleven. Om dat baby’tje hing dezelfde rust en sereniteit die ik bij het heengaan van m’n moeder had gevoeld. Uren heb ik bij haar gezeten en meegemaakt hoe (ik kan het niet anders zeggen) de natuur haar tot zich nam, terwijl een diepe stilte het vertrek vulde. Die rust trad op de voorgrond en droeg als het ware de geluiden om ons heen. Tegelijk werden de omgeving, de kamer, de dingen die deze vulden, transparant; alsof je even op de rand van de wereld balanceerde.

Dezelfde stilte hing nu om die pasgeboren baby. Hij begon aan zijn reis, mijn moeder had die net beëindigd. Maar op de een of andere manier straalden ze iets identieks uit: het vredige koppie van het kindje en de bevrijding die was af te lezen van het gezicht van mijn overleden moeder. Alsof ze deel hadden aan iets eenders, via een onzichtbare draad met elkaar verbonden waren. Waarin? Noem het ’t leven, die machtige levensstroom waarvan de geboorte en sterven zulke belangrijke facetten zijn.

Gewoonlijk houdt het zich verborgen. Maar op de momenten van geboorte en sterven, en in de liefde natuurlijk, kom je er dichter bij dan ooit, alsof je er even door wordt aangeraakt. Dan moet je wel stil zijn, aangezien je nooit zult kunnen begrijpen wat het is en woorden er alleen maar de afstand toe vergroten. Het is de stilte van het moment waarop de natuur gaat slapen en het moment dat ze weer ontwaakt. Al weet je dan niet waar je vandaan komt en uiteindelijk heengaat, en kun je dat ook niet weten, je kunt het soms dus wel even voelen.

Gaat over dat geheim (want dat is het) niet ook het kerstverhaal? Om het te lezen hoef je dan niet te geloven in een Almachtige God, een Heilige Geest, engelen of de onbevlekte ontvangenis, de religieuze bedding van het verhaal. Los daarvan is er gewoon dat kindje dat ver van het kabaal van de wereld in lappen gewikkeld in een kribbe ligt, een trog, een voerbak voor dieren. Die geboorte is als iedere andere geboorte een wonder op zich. En wat doen die wijzen uit het oosten daar in die stal? Misschien dat op die plek een samentreffen van het westen en het oosten plaatsvindt. Die wijzen brengen er inzicht. Welk? Dat het wonder zich hier, vlak bij ons bevindt. En dat iedereen van waarde is.

Fijne kerstdagen.

Liefs,

Eveline 💚