Mijn simpele tip om te stoppen met slechte gewoontes.

Of je nu wilt afvallen, gezonder wilt eten, stoppen met roken of een andere slechte gewoonte wilt doorbreken, het ontstaat en blijft in stand vanuit hetzelfde principe. Het lukt niet omdat je jezelf niet de moeite waard vindt, in feite geef je niet genoeg om jezelf en je eigen leven.

Je bent boos op jezelf als je toch weer te veel snoept, of dat sigaretje opsteekt, niet naar de sportschool gaat en die zak chips opentrekt. Wat een lozer ben je, dan kun je net zo goed die hele zak snoep of die zak chips leegeten. Het maakt nu ook niet meer uit. Ken je dat? Ik wel. Ik heb heel lang gerookt, dus ik weet hoe frustrerend het is. Maar dit heeft te maken met je ego, met het gevoel van falen. Er is een betere manier.

Later kreeg ik vaak de vraag hoe en waarom ik met roken ben gestopt.

Het is zo simpel en tegelijkertijd niet makkelijk om op dat omslagpunt te komen. Zal ik je het geheim verklappen? Zelfcompassie! En ja, dat klinkt zweverig en overdreven, dat weet ik. En toch is het waar. Zodra je je gezondheid en je leven belangrijk genoeg vindt, vind je van binnenuit de motivatie om met de slechte gewoonte te stoppen. Om er moeite voor te doen en energie in te kunnen stoppen moet je het prioriteit geven. Jouw leven is kostbaar en kort, voor je het weet is het voorbij en jij hebt daar zelf invloed op. Ik las ooit eens de volgende vraag die mij aan het denken zette, en wie weet is het voor jou ook een eye-opener.

Wat zou je doen als je wel van jezelf zou houden? 

Oke, komt die niet binnen? Dan heb ik er nog een voor je.

Wat zou je (willen) zeggen tegen je kind, beste vriendin of iemand anders waar je veel van houdt? Stel dat je kind, of vriendin die sigaret op wil steken ? Wat zeg of denk je? Hoe zou je hem of haar willen overtuigen om het niet doen? 

En als je dat nou eens tegen jezelf zegt? Een trucje zo simpel, maar zo effectief.

Ik zag mijzelf zitten met die sigaret. Ik baalde dat ik het niet kon laten. Na zolang ziek te zijn geweest, ging het nu zoveel beter. Ik trainde mijn spieren, volgde yogalessen, deed aan meditatie, was met gezonde voeding bezig, ik deed alles om mijn gezondheid te verbeteren. En dat stomme roken kon en wilde ik niet loslaten.

En ik vond het gewoon zo irritant, zo zwak dat ik dat roken niet kon laten. Wat deed ik, mijzelf afkeuren, afwijzen. Motiveert dat? Nee dus. Wist je dat in het revalidatiecentrum het stoppen met roken zelfs werd afgeraden? Omdat je op dat moment in je leven al zo veel te verwerken had. Het advies was om daar later aan te werken, wanneer je meer energie en de rust ervoor hebt. Als je zo onder druk staat, is het niet het goede moment. Later begreep ik wat ze bedoelden. En eenmaal thuis was het door alle stress nog lange tijd mijn enige verzetje overdag en afleiding ‘s nachts.

Maar langzaam ging de knop om, en kon ik die stap zetten. Ik ging mijzelf bij iedere sigaret afvragen wat ik aan het doen was en of het het waard was. En stelde mijzelf die vraag; wat zou ik doen als wel van mijzelf zou houden? Wat zou ik tegen een dierbare zeggen, die zo aan het knokken is om te revalideren? Hele betogen hield ik tegen mezelf, tot ik steeds meer overtuigd raakte.

Ik besloot in fases te stoppen. Zo mocht ik van mijzelf in eerste instantie alleen nog buiten roken. En als het koud is of regent is de lol er snel af, maar het was een optie. Daarbij werd ik mij, door die vragen alsmaar te herhalen, steeds bewuster van wat ik aan het doen was en wat ik mijzelf en mijn lichaam aandeed. Dat arme lijf dat al zoveel te verduren had. Ik observeerde mijzelf en kreeg medelijden, niet met mijzelf, maar met mijn lichaam.

Conclusie, probeer jezelf door de ogen van iemand anders te zien. Iemand die van jou houdt, die je steunt en motiveert, zonder constant kritiek te geven. Wees mild voor jezelf, en niet zo hard in je oordeel. Je mag falen, je mag de tijd ervoor nemen. Bouw het langzaam af, en/of bouw goede gewoontes langzaam op.

En stel jezelf die twee belangrijke vragen. Iedere keer weer, tot vervelends toe, als je de fout ingaat. Ik wens je veel zelfcompassie en geduld met jezelf, de maatschappij waarin wij moeten leven is al hard en kritisch genoeg.

Bedankt voor het lezen, ik hoop dat je er wat aan hebt.

Liefs,

Eveline💚