Pasen, je bent niet alleen.

Donderdagavond keek ik naar de Passion, met dit jaar als thema; je bent niet alleen. Eenzaamheid wordt een steeds groter maatschappelijk probleem. Het is niet iets wat je graag toegeeft of mee te koop loopt, en zeker niet in een maatschappij waarin iedereen het druk heeft en met zichzelf bezig is.

Soms hoor ik zinnen als: ik neem kinderen of ik wil dat huisdier. Mij stoort het weleens. Alsof alles alleen maar draait om het vervullen van de eigen behoeftes. Volgens mij wordt de wereld er op deze manier niet prettiger op.

Draai het eens om. In plaats van jouw behoeftes centraal te zetten, zou je jezelf ook kunnen afvragen wat jij hen te bieden hebt, en of dat wel overeenkomt met de verlangens en behoeften van die ander. Het is toch eigenlijk best een beetje arrogant om te denken dat je overal recht op hebt? Misschien ben ik te onzeker en maak ik daardoor het leven weleens nodeloos ingewikkeld, of vinden buitenstaanders dat ik er te diep over nadenk. Maar laat ik nou vaak het tegenovergestelde denken, als ik observeer hoe mensen soms in het leven staan.

Het leed onder dieren en het gerotzooi ermee, alsof het levenloze dingen zijn, irriteert mij mateloos en maakt mij weleens verdrietig. Soms krijg ik de vraag of geen hond of kat wil, en of ik het niet mis. Ja natuurlijk mis ik dat vreselijk. Dieren zijn altijd belangrijk geweest in mijn leven. Maar dat geeft mij niet het recht ondoordacht aan een dier te beginnen. Laten we eerlijk zijn, als je amper voor jezelf kan zorgen, hoe kun je dan de verantwoordelijkheid voor een ander leven op je nemen? Ik vind dat namelijk een hele verantwoordelijkheid, zo’n leventje waar je zorg voor moet dragen.

Iedereen, die dat fysiek kan, kan kinderen op de wereld zetten en iedereen kan een dier aanschaffen, zonder zich te hoeven verantwoorden. Je houdt soms je hart vast als je om je heen ziet hoe mensen met hun machtspositie omgaan. Ik was laatst bij de drogist en hoorde buiten een moeder tegen haar huilende kind zeggen: ’Hou je op, anders krijg je er nog een!’ Niet veel later verliet ik de winkel, sloeg ze het kind weer en gingen omstanders zich ermee bemoeien. Er ontstond een gespannen sfeer, de moeder vond dat ze het volste recht had. Het was immers haar kind. Arm kind, je zal overgeleverd zijn aan zulke ouders. Zo verdrietig, het kleine jongetje keek zo wanhopig op naar zijn moeder.

Op internet en social media zie ik ook steeds vaker zogenoemde grappige dierenfilmpjes of komisch bedoelde filmpjes met kinderen voorbij komen. Mensen filmen en delen massaal dit soort video’s. Het is makkelijk scoren, maar dieren en/of kinderen zijn daar de dupe van. Iedereen die iets verder kijkt en nadenkt, ziet dat de meeste filmpjes verre van grappig zijn. Vaak zie je ook dat het in scene is gezet. Dierenfilmpjes waarin een hond stijf staat van de stress of de kat gedwongen wordt om iets onnatuurlijks te doen. Toppunt was een tijdje terug bij de talkshow van Eva Jinek. Ik kijk weinig TV, soms ‘s nachts als ik niet kan slapen, en hier zapte ik toen toevallig voorbij. Daarna kon ik helemaal niet meer in slaap komen, het is al die tijd blijven hangen. Een man zat lachend te vertellen hoe hij zijn hond liet sky diven. De gastvrouw en andere gasten aan tafel lachten mee. De hond op het filmpje was doodsbang, en ik vroeg me hardop af wat deze mensen bezielt? Ik begrijp hier niets van. Wie het begrijpt mag het mij uitleggen.

Vorige maand was er een speciale SIRE-campagne om ons te wijzen op ons onvriendelijke en egoistische gedrag, met de hashtag #doeslief. Een aanzet om liever en aardiger te zijn, om aan anderen te denken. Vreemd, en triest eigenlijk, maar blijkbaar heeft onze individualistische maatschappij zulke campagnes nodig om ons een spiegel voor te houden.

Een tijdje terug was ik aan het fietsen, en pauzeerde even op een bankje. Het was een mooi houten bankje op de stoep, vlak naast de voordeur van een woonhuis. Het was avond, al donker en daarbij ook nog van dat druilerige weer. Er kwam een wat oudere dame uit een van de huizen verderop, die de straat wilde oversteken om in haar auto te stappen. Ze zag mij zitten, bedacht zich en kwam naar mij toe om te vragen of ze mij ergens mee kon helpen en of alles wel oké was. Zo lief. Ik vertelde dat ik even zat uit te rusten en verder alles goed was. Toen ze wegreed dacht ik: stom, vergeet ik haar te bedanken voor haar bezorgdheid. Ze bestaan nog wel gelukkig, mensen die zich spontaan om een ander bekommeren.

Ik schrik vaak van de hardheid van mensen, de respectloze botte communicatie. Op social media, in het verkeer, maar ook in winkels en zelfs bij welzijnsorganisaties. Misschien moeten we elkaar er vaker aan herinneren: #doeslief. Gewoon wat aardiger en begripvoller zijn naar elkaar. Kleine moeite. De wereld verbeter je samen, met elkaar en voor elkaar.

Of je gelooft of niet, de boodschap van Pasen spreekt veel mensen aan, want het gaat over hoop, over een nieuw begin. Nieuw leven. Nieuwe kansen.

Bedankt voor je tijd, ik wens je een heerlijk zonnig paasweekend.

Liefs,

Eveline💚