Mildheid, moed en hoop

Pas zag ik een tv programma over een hospice wat een inkijkje gaf in het dagelijks leven daar. Wat mij vooral opviel was de onderlinge band, de liefde en respect, de harmonie. Er was niet alleen treurnis, er was juist ook ruimte voor plezier en ontspanning, er hing een sfeer van onderling vertrouwen en verbinding met elkaar. Het deed mij met weemoed terugdenken aan mijn vroegere werk in het zorgcentrum, en waarom ik dat zo fijn vond.

Niet de extreme werkdruk, niet de vervelende collega’s of onaardige leidinggevende. Nee, dat mis ik niet. Wat ik wel nog altijd mis is het oprechte contact met de bewoners.  Dat vluchtige oppervlakkige contact, wat tegenwoordig normaal lijkt, kan ik niet veel mee.

 

‘Hoe gaat het, alles goed?’ roept iemand in het voorbijgaan of in een volle huiskamer op een verjaardag. Waarop de ander antwoordt, ‘Ja goed hoor, je weet hoe dat gaat, druk hé? En met jou?’ ‘Ja nou hier ook, druk druk druk!’  Dit is toch geen interesse, dit gaat nergens over. Of zijn we zo vervlakt dat we dat serieus normale conversatie zijn gaan vinden? Leven we alleen nog maar voor de waan van de dag, en voor dat zelfgeschapen zelfbeeld? Ik merk dat ik daar moeite mee heb, omdat ik niet in dat oppervlakkige plaatje pas en er geen raad mee weet.

Wat ik vaak mis is echt contact. Praten over wezenlijke zaken, over leven en dood. Over dat wat er werkelijk toe doet en wat er in de ander omgaat. De mensen met wie ik dat kan zijn op een hand te tellen. Op mijn werk had ik dat contact, kon ik er werkelijk toe doen. Natuurlijk was het soms confronterend, was de dood altijd dichtbij en maakte ziekte en afhankelijkheid een mens intens kwetsbaar. Maar daar lag juist de kracht om iets te kunnen doen voor een ander en met mijn leven.

 

Toen ik ziek werd viel dat weg en belandde ik aan de andere kant. Viel dat even tegen. Ik ervaarde hoe weinig mensen moeite doen om wezenlijk contact te maken en hoe mensen weglopen voor ziekte en tegenslag, letterlijk en figuurlijk. Die verbinding en diepgang die ik zo nodig had vond ik bij mijn dieren. Hun aandacht, liefde en trouw hielpen mij door de dag en troostten mij in de nacht. Waar de rest te druk was, hadden zij alle tijd voor mij.

En na Tessa’s dood groeide langzaam het besef dat ik door middel van het schrijven van mijn boek weer opnieuw verbinding kon maken, met mensen die daarvoor openstaan. Mensen raken door het vertellen van mijn of ons verhaal. Te vertellen over de bijzondere band met Tessa, de eenzaamheid van het ziek zijn, het verloren voelen, buitenspel staan. Maar ook over doorzetten, over iedere keer weer moed verzamelen, en over mijn liefde voor Tessa en dieren in het algemeen. Zou het dan allemaal toch nog enige zin hebben? Zou ik dan in ieder geval iets kunnen nalaten, in mijn poging om mensen te raken met mijn verhaal?

 

Beetje bij beetje krabbelde ik jarenlang op met mijn boek als houvast. Tot het misging en ik weer steeds minder kon. Mijn gezondheid ging achteruit en mijn lijf waarschuwde mij als eerste, het gaat niet goed. Van fluisteren ging het over naar schreeuwen, maar ik wilde het niet horen. Het is belangrijk om naar dat lijf te luisteren, ik weet het als geen ander en ben er het levende bewijs van, en toch negeerde ik alle noodsignalen die het mij gaf.  Weerstand, alles in mij kwam in verzet, want het weten is een…er gehoor aan geven is een tweede.

Hoe kan ik dit accepteren? Dat ik moet loslaten waar ik zo mijn best voor heb gedaan? Alles wat ik kan doen is opnieuw vertrouwen dat het uiteindelijk goedkomt, vertrouwen hebben in het proces en mijn levenspad.

 

Zo vertrouw en geloof ik ook heilig in mijn boek, alleen de juiste uitgever heeft zich nog niet gemeld. En anders denk ik erover om op zoek te gaan naar een ervaren schrijver die met mij wil kijken en sparren hoe we het manuscript misschien nog een level hoger kunnen krijgen. Maar het is ook een kwestie van een lange adem hebben. Er komen zoveel boeken uit, je moet net een uitgever kunnen vinden bij wie dit boek (in het fonds) past. Het manuscript ligt nu bij een uitgever die interesse toonde, maar het blijft afwachten of deze er ook de nodige tijd en energie in wil steken. Het lastige van mijn situatie is dat ik het niet zelf kan uitgeven omdat ik daar de energie niet voor heb.

Wist je veel beroemde schrijvers zoals bv J.K. Rowling in eerste instantie tientallen afwijzingen kregen en manuscripten van bestsellers soms jarenlang onder in een la bleven liggen? En zo heeft bv ook Walt Disney 300 banken bezocht om een financiering te krijgen voor zijn eerste film en heeft Edison 10.000 pogingen gedaan voordat hij met elektriciteit een lamp kon laten branden. Zo zie je maar…de aanhouder wint. En dat helpt mij om te blijven vertrouwen dat het goedkomt, ik geloof in het bijzondere verhaal en onderliggende boodschap.  In het levensverhaal van Tessa en wat wij samen hebben meegemaakt. Alleen…hoe krijg ik die ene uitgever zover om met mij in zee te gaan?

Een lange adem hebben dus…en de juiste uitgever zien te vinden. Als ik iets heb is het wel geduld en doorzettingsvermogen. Alles is onzeker, maar daarmee staat ook alles open. Dus wordt vervolgd, dat is zeker!

 

Rest mij nog jou hele fijne feestdagen te wensen, een goed uiteinde en een mooi, gezond en liefdevol 2020. Dank voor het lezen van mijn blogs het afgelopen jaar, en de vele reacties die ik mocht ontvangen. Dat heb ik erg gewaardeerd. Want weet je, jouw tijd en aandacht is het mooiste cadeau wat je een ander kunt geven, dus dank 🙏🏻

Kerst is mildheid voor het verleden, moed voor het heden en hoop voor de toekomst.  Agnes M. Pahro

 

Liefs,

Eveline💚