Categorie: Geen categorie

Pas zag ik een tv programma over een hospice wat een inkijkje gaf in het dagelijks leven daar. Wat mij vooral opviel was de onderlinge band, de liefde en respect, de harmonie. Er was niet alleen treurnis, er was juist ook ruimte voor plezier en ontspanning, er hing een sfeer van onderling vertrouwen en verbinding met elkaar. Het deed mij met weemoed terugdenken aan mijn vroegere werk in het zorgcentrum, en waarom ik dat zo fijn vond.

Niet de extreme werkdruk, niet de vervelende collega’s of onaardige leidinggevende. Nee, dat mis ik niet. Wat ik wel nog altijd mis is het oprechte contact met de bewoners.  Dat vluchtige oppervlakkige contact, wat tegenwoordig normaal lijkt, kan ik niet veel mee.

 

‘Hoe gaat het, alles goed?’ roept iemand in het voorbijgaan of in een volle huiskamer op een verjaardag. Waarop de ander antwoordt, ‘Ja goed hoor, je weet hoe dat gaat, druk hé? En met jou?’ ‘Ja nou hier ook, druk druk druk!’  Dit is toch geen interesse, dit gaat nergens over. Of zijn we zo vervlakt dat we dat serieus normale conversatie zijn gaan vinden? Leven we alleen nog maar voor de waan van de dag, en voor dat zelfgeschapen zelfbeeld? Ik merk dat ik daar moeite mee heb, omdat ik niet in dat oppervlakkige plaatje pas en er geen raad mee weet.

Wat ik vaak mis is echt contact. Praten over wezenlijke zaken, over leven en dood. Over dat wat er werkelijk toe doet en wat er in de ander omgaat. De mensen met wie ik dat kan zijn op een hand te tellen. Op mijn werk had ik dat contact, kon ik er werkelijk toe doen. Natuurlijk was het soms confronterend, was de dood altijd dichtbij en maakte ziekte en afhankelijkheid een mens intens kwetsbaar. Maar daar lag juist de kracht om iets te kunnen doen voor een ander en met mijn leven.

 

Toen ik ziek werd viel dat weg en belandde ik aan de andere kant. Viel dat even tegen. Ik ervaarde hoe weinig mensen moeite doen om wezenlijk contact te maken en hoe mensen weglopen voor ziekte en tegenslag, letterlijk en figuurlijk. Die verbinding en diepgang die ik zo nodig had vond ik bij mijn dieren. Hun aandacht, liefde en trouw hielpen mij door de dag en troostten mij in de nacht. Waar de rest te druk was, hadden zij alle tijd voor mij.

En na Tessa’s dood groeide langzaam het besef dat ik door middel van het schrijven van mijn boek weer opnieuw verbinding kon maken, met mensen die daarvoor openstaan. Mensen raken door het vertellen van mijn of ons verhaal. Te vertellen over de bijzondere band met Tessa, de eenzaamheid van het ziek zijn, het verloren voelen, buitenspel staan. Maar ook over doorzetten, over iedere keer weer moed verzamelen, en over mijn liefde voor Tessa en dieren in het algemeen. Zou het dan allemaal toch nog enige zin hebben? Zou ik dan in ieder geval iets kunnen nalaten, in mijn poging om mensen te raken met mijn verhaal?

 

Beetje bij beetje krabbelde ik jarenlang op met mijn boek als houvast. Tot het misging en ik weer steeds minder kon. Mijn gezondheid ging achteruit en mijn lijf waarschuwde mij als eerste, het gaat niet goed. Van fluisteren ging het over naar schreeuwen, maar ik wilde het niet horen. Het is belangrijk om naar dat lijf te luisteren, ik weet het als geen ander en ben er het levende bewijs van, en toch negeerde ik alle noodsignalen die het mij gaf.  Weerstand, alles in mij kwam in verzet, want het weten is een…er gehoor aan geven is een tweede.

Hoe kan ik dit accepteren? Dat ik moet loslaten waar ik zo mijn best voor heb gedaan? Alles wat ik kan doen is opnieuw vertrouwen dat het uiteindelijk goedkomt, vertrouwen hebben in het proces en mijn levenspad.

 

Zo vertrouw en geloof ik ook heilig in mijn boek, alleen de juiste uitgever heeft zich nog niet gemeld. En anders denk ik erover om op zoek te gaan naar een ervaren schrijver die met mij wil kijken en sparren hoe we het manuscript misschien nog een level hoger kunnen krijgen. Maar het is ook een kwestie van een lange adem hebben. Er komen zoveel boeken uit, je moet net een uitgever kunnen vinden bij wie dit boek (in het fonds) past. Het manuscript ligt nu bij een uitgever die interesse toonde, maar het blijft afwachten of deze er ook de nodige tijd en energie in wil steken. Het lastige van mijn situatie is dat ik het niet zelf kan uitgeven omdat ik daar de energie niet voor heb.

Wist je veel beroemde schrijvers zoals bv J.K. Rowling in eerste instantie tientallen afwijzingen kregen en manuscripten van bestsellers soms jarenlang onder in een la bleven liggen? En zo heeft bv ook Walt Disney 300 banken bezocht om een financiering te krijgen voor zijn eerste film en heeft Edison 10.000 pogingen gedaan voordat hij met elektriciteit een lamp kon laten branden. Zo zie je maar…de aanhouder wint. En dat helpt mij om te blijven vertrouwen dat het goedkomt, ik geloof in het bijzondere verhaal en onderliggende boodschap.  In het levensverhaal van Tessa en wat wij samen hebben meegemaakt. Alleen…hoe krijg ik die ene uitgever zover om met mij in zee te gaan?

Een lange adem hebben dus…en de juiste uitgever zien te vinden. Als ik iets heb is het wel geduld en doorzettingsvermogen. Alles is onzeker, maar daarmee staat ook alles open. Dus wordt vervolgd, dat is zeker!

 

Rest mij nog jou hele fijne feestdagen te wensen, een goed uiteinde en een mooi, gezond en liefdevol 2020. Dank voor het lezen van mijn blogs het afgelopen jaar, en de vele reacties die ik mocht ontvangen. Dat heb ik erg gewaardeerd. Want weet je, jouw tijd en aandacht is het mooiste cadeau wat je een ander kunt geven, dus dank 🙏🏻

Kerst is mildheid voor het verleden, moed voor het heden en hoop voor de toekomst.  Agnes M. Pahro

 

Liefs,

Eveline💚

En toen was ik door mijn reserves heen en zat ik in de lappenmand. De laatste tijd ging het fysiek steeds minder en werd ik ziek. Tja….mijn “lepels” waren al een tijdje op. Lepels? 

Er is een bekend verhaal dat uitlegt hoe het werkt als je zoals ik moet schipperen met je energie: De lepeltheorie. Kort komt het erop neer dat een chronisch zieke vrouw haar vriend een aantal lepels in zijn handen geeft en erbij zegt: ‘Dit is mijn dagelijkse energie.’ Ze geeft als voorbeeld dat ze ’s middags een paar uur weg wil. De vriend legt een paar lepels weg als symbool van de hoeveelheid energie waarvan hij denkt dat daarvoor nodig is. Hij heeft nog een flink aantal lepels, energie, in zijn handen. Ze schudt haar hoofd en corrigeert hem: ‘Ik moet die dag eerst nog opstaan, aankleden en ontbijten.’ 

Voor elk van die activiteiten pakt ze nog eens een aantal lepels uit zijn handen. Ineens ziet hij dat hij geen lepels meer overheeft. Ze legt uit, dat als ze te weinig energie heeft voor alle activiteiten op een dag, ze alvast een lepel van de volgende dag kan gebruiken. Maar dat betekent dan wel dat ze de volgende dag nog minder energie tot haar beschikking heeft. Haar vriend schrikt als het tot hem doordringt met hoe weinig energie ze het dus iedere dag moet zien te redden. 

Om uit te komen met het rantsoen is het pure noodzaak om alles strak te plannen en dagelijks prioriteiten te stellen. Boodschappen doen vandaag of onder de douche? Morgen naar de fysiotherapie of naar de dokter? Dilemma’s waar ik dagelijks mee worstel. En wat doe je als je niet meer kan kiezen en er steeds meer op je af komt? 

In mijn hoofd wil ik alles volhouden en wring ik mij soms in allerlei bochten om toch meer te kunnen, maar mijn lichaam komt in verzet. Het weigert gewoon op een gegeven moment, of zint op wraak zodat ik later alsnog die klap voor mijn hasses krijg.

Alle spontaniteit, gastvrijheid en het vermogen om goed voor mijzelf of anderen te kunnen zorgen verdwijnt daardoor. Mijn concentratievermogen wordt nog slechter. Dat beetje waar ik nog wel controle over heb houd ik met beide handen krampachtig vast. Soms te perfectionistisch, maar ik kan niet anders, want het verlies vergroot de compensatiedrang alleen maar. Dit emotionele litteken is onderdeel van mijn leven.

Echt waar, soms kan ik er mee dealen en accepteer ik hoe het leven is, maar als ik lang word overvraagd en overbelast raak voel ik hoe ik langzaam instort en daardoor komt alles in mij daartegen in opstand. Als een hamster in zo’n achterlijk molentje probeer ik weg te rennen. Maar helaas, er is geen ontsnappen aan. Ik zal het moeten aanvaarden zoals het is. Ik heb geen keus. Ik kan mij nu beter mindful overgeven aan wat is en het oordelen loslaten, yeah right, en leven in acceptatie (lukt ook niet altijd, maar ik blijf verwoede pogingen doen). 

Maar al met al, nu dus pas op de plaats. Inmiddels heb ik echt wel geleerd hoe het niet moet, maar ga er maar aanstaan. In mijn kapotte scootmobiel kunnen nieuwe accu’s worden gezet, of de oplader vervangen. Mijn eigen lege accu of oplader kan niet worden vervangen, dus ik moet het doen met wat ik heb en eerst de drooggekookte accu opnieuw zien op te laden. Langzaam aan…en extra zuinig zijn op mijn lepels. 

Liefs,

Eveline 💚

Voor mij loopt iemand van de gemeente met een grote bladblazer. Het maakt een oorverdovend kabaal in het verder stille stadsparkje. De man loopt met gehoorbeschermers op stoïcijns voor mij uit. Met grote zijwaartse zwaaibewegingen blaast hij de bladeren opzij, achter hem waaien de wervelende bladeren net zo makkelijk weer het pad op. Ik sla een zijpad in en langzaam verstompt de herrie.

Terwijl ik verder loop hoor ik boven mij een enorme zwerm spreeuwen. Ik kijk omhoog en zie een prachtig schouwspel van grillige golfbewegingen. Zonder choreografie dansen ze als een geheel in de lucht, hoe ze dat voor elkaar krijgen is mij een raadsel. Het is een bijzonder fenomeen in dit jaargetij.

Spreeuwen zijn slim, bovendien hebben ze gevoel voor humor.  Er woont op station Rotterdam Centraal een grote spreeuwenfamilie, die er een vermakelijke hobby op nahoudt. Ze kunnen perfect geluiden imiteren, zoals die van een aankomende trein. Met als gevolg dat wachtende reizigers, starend naar hun mobiel, bij het horen van dit geluid automatisch naar de rand van het perron lopen. Daar aangekomen kijken ze verward op, daarna verbaasd opzij en om zich heen. Vragend kijken ze elkaar aan. Waar blijft de trein? Ik stel me zo voor dat de spreeuwenfamilie van een afstandje toekijkt en de grootste lol heeft.

Wanneer ik thuiskom is het eerste wat ik doe een kop thee zetten. Ik houd van de herfst, van de wind, de regen die tegen het raam klettert, de mooie zonnige dagen die niet meer zo warm zijn, van paddenstoelen, verkleurd blad, de geur van natte aarde. De warme kleuren, dikke truien en pantoffels weer uit de kast, de verwarming aan.

Het is zo lang prachtig weer geweest, we zijn verwend met al die zon. Toch wordt het ’s avonds frisser, de dagen korter en weldra zal het herfstweer zijn intreden doen. De verschillende jaargetijden vind ik mooi, juist de afwisseling is zo bijzonder aan ons klimaat. Het is de kunst om mee te bewegen.

Het is net of de natuur je uitnodigt om nu eindelijk tot rust te komen. De natuur heeft een perfect gevoel voor timing. De schreeuwerige drukte van de zomer is voorbij, we keren langzaam naar binnen. Letterlijk en figuurlijk. De vruchten plukken en overbodige ballast loslaten. Vraag je eens af wat jouw oogst is van afgelopen zomer. Snuif buiten de frisse najaarslucht op.

Een boom laat zijn bladeren gaan zodat hij in het voorjaar weer uitbundig kan groeien en bloeien. Afscheid nemen om ruimte te maken voor nieuwe creaties, nieuw leven. We zouden het voorbeeld van die boom moeten volgen, vertrouwen hebben, maar we houden ons vaak verkrampt vast aan het oude. Angst voor verandering. Maar als die boom zijn blad niet loslaat, kan hij niet groeien. Wat als we de natuur volgen? Laat maar los, laat maar vallen. In vertrouwen meebuigen met de wind en als een blad daar heenwaaien waar het leven je brengt. Ieder op zijn eigen tijd, zijn eigen veranderingsproces volgend. Een boom neemt daar de tijd voor, doet dat in fases. Die ruimte hebben wij ook nodig, om te kunnen groeien als mens, dus pak een kop thee, warme chocolademelk, neem pauze, verstil. Een beetje mijmerend staren naar het vlammetje van een brandende kaars of naar de open haard. Stel jezelf in die stilte de juiste vragen, en je krijgt antwoord. Een fijne herfst.

Liefs,

Eveline 💚

In deze blog wil ik met jullie van gedachten wisselen over de vervoersmiddelen die een rol hebben gespeeld in je leven. Welke herinneringen komen er naar boven?

Herinner je nog je eerste fiets? Daarop volgde vaak een brommer, scooter en later een motor of auto. En heb je ook ervaren dat ze bepaalde periodes van je leven kenmerken? Je eerste vriendje op de brommer, de eerste kus wellicht. En na lang sparen je eerste auto, dat was wat he?! Wat een vrijheid gaf dat. Dat waren mijlpalen in je leven. Niet alleen om het specifieke vervoersmiddel, maar om wat het met je leven deed. Waar het voor stond. Vrijheid, meedoen, in beweging blijven, dingen ondernemen.

Het loopt parallel met je leven, met de nodige hoogte en dieptepunten. Je motor viel stil, of je auto crashte en misschien ook je relatie. Van je heerlijk stoere motor of auto schakelde je over naar een veiligere functionele gezinsauto. Na een scheiding of relatiebreuk wissel je meestal ook weer van auto. Met zo’n nieuwe auto begin je aan een nieuwe fase. Je gaat bijvoorbeeld daten, je krijgt misschien wel een nieuwe liefde. Of je doet plots weer alles op de fiets.

Wanneer je ouder wordt ga je weer inleveren. Eerst stap je over op een kleinere auto, een elektrische fiets.  Als een cirkel kom je terug bij aangepaste hulpmiddelen, zoals een fiets met zijwieltjes of een looprek. Misschien ook een rolstoel. En ook dan kenmerken ze een periode uit je leven.

Door mijn ziekte viel ik halverwege de rit stil en er viel daardoor ook een hiaat in de normale reeks vervoersmiddelen. Ik voelde me als een klein hulpeloos kind weer volledig afhankelijk van anderen.

Een elektrische rolstoel werd mijn uitdaging. Met een enorme weerzin ging ik ermee oefenen. Tot ik er langzaam aan wende en ontdekte en ook durfde toe te geven wat een vrijheid die rolstoel mij gaf, hoe fijn het was dat ik Tessa weer zelf uit kon laten. Vanuit de rolstoel stapte ik tien jaar later over naar de scootmobiel, en mijn leven veranderde mee. Weer een mijlpaal, wat was ik opgelucht. Dat stigma wat aan die elektrische rolstoel plakt, liet ik graag achter me. De duwrolstoel bleef, en heb ik nog altijd nodig voor de lange stukken. Ik houd nog altijd vast aan een opwaartse lijn, want door dat grote gat, dat hiaat heb ik nog wat van het leven tegoed he?! Ik ben nog niet klaar, ik heb zoveel jaren met pech aan de kant van de weg gestaan. Er is nog een hele wereld om te ontdekken.

Voorzichtig stapte ik na jaren oefenen van mijn hometrainer over op een gewone fiets. Dat was een mega grote stap. Het fietsen heb ik ook langzaam opgebouwd met een stopwatch op m’n arm. Nu gebruik ik de fiets zelfs soms voor een kleine stukje waar hij voor bedoeld is, als vervoersmiddel. Hoewel dat nog moeilijk valt te combineren, het is vaak nog teveel.

Mijn blik richt ik op de toekomst, ik zal niet alles kunnen wat gezonde mensen doen, maar voldoende om, met aanpassingen, weer iets te kunnen ondernemen.

Mens tussen andere mensen. Meedoen. Vooruitkomen. Met kleine stapjes tegelijk. Van A naar B.

Mijn hoogtepunt was absoluut het inruilen van de elektrische rolstoel voor de scootmobiel, vooral om de periode uit mijn leven waar de elektrische rolstoel aan gekoppeld was achter me te laten. En toch werd ik wat melancholisch toen hij werd opgehaald. Gek eigenlijk, maar ik heb er ook zoveel mooie momenten met Tessa mee beleefd. Tessa was vergroeid met dat ding, week nooit van mijn zijde.

Soms ruil je je vervoersmiddel in voor een nieuwe, maar vind je het ook moeilijk om je trouwe oude fiets of auto achter te laten. Ik weet nog dat we een splinternieuwe auto kochten en ik bij het wegrijden achterom keek naar onze oude auto, met een vreemd soort schuldgevoel. Alsof ik verraad pleegde toen we in zijn opvolger blij naar huis reden.

Heb jij hoogtepunten of dieptepunten in je leven, die gelinkt aan een vervoersmiddel, of heb je een mooie herinnering aan een van je vervoersmiddelen? Dat speciale autootje, misschien die ene fiets of eerste vakantie op je motor?

Liefs,

Eveline 💚

Tussen mijn papieren vond ik notities van een lezing van dr. Henk Fransen. Het was om meerdere redenen een bijzondere avond, een daarvan was de locatie. Als je ooit in de gelegenheid bent, raad ik je aan om “Op Hodenpijl” in Schipluiden eens te bezoeken. Het schijnt overdag en zeker in de zomermaanden ook erg mooi te zijn, ik was er afgelopen winter een paar keer ‘s avonds om een lezing bij te wonen.

Als je mij volgt weet je inmiddels dat ik een holistische visie heb op gezondheid, en weet je ook dat dat een reden heeft. Ik ben chronisch ziek, en was lange tijd vrijwel bedlegerig. Revalidatie in een revalidatiecentrum mislukte, mijn lichaam was volgens deskundigen niet te revalideren. Maar ook al is er geen vastomlijnde therapie, werken reguliere medicijnen niet, geloof me…er zijn vele wegen om te werken aan je herstel.

Het maakt het wel moeilijker. Het is eenzaam pad, een zware opgave, en je omgeving maakt het je vaak onbewust extra moeilijk. Want je past niet in een hokje en daar houden mensen van, van duidelijkheid. Wanneer er geen medicijn, geen simpele therapie, geen vastomlijnd traject, geen wondermiddel beschikbaar is, zul je zelf op zoek moeten naar andere wegen. Er zijn vele manieren om aan herstel te werken, en door alles met elkaar te combineren zijn er wel wonderlijke resultaten te behalen. Ondanks dat mijn lichaam mij steeds weer nieuwe uitdagingen geeft, vind ik dat het wonderbaarlijk goed gaat. Stapje voor stapje, letterlijk, ging ik vooruit. Daardoor merk je het haast niet, maar terugkijkend op die afgelopen bijna vijftien jaar hebben al die kleine stapjes mij verder gebracht dan ik ooit had durven dromen.

Dat lichaam, ziel en mind een zijn is niets nieuws. Dat daarop ingezet zou moeten worden lijkt mij ook logisch. Toch gaapt hier een groot gat in de reguliere medische zorg. Dat betekent dus dat je zelf op zoek moet, en dat heb ik gedaan en ben ik nog steeds mee bezig.

De lezing van Henk Fransen ging hier ook over. Lichaam en geest zijn een. Psychosomatiek is jullie wellicht bekend, dat je geest zich uitdrukt via je lichaam. Maar het werkt ook andersom. Langdurige lichamelijke stress, door ziekte en pijn, tast op den duur je geest en denkvermogen aan.

Het immuunsysteem regelt alles en wordt beïnvloed door emoties. Er bestaan twee hoofdemoties, namelijk angst en liefde. Angstgevoeligheid ontstaat in je jeugd. Wanneer je weinig steun en liefde hebt gehad heb je een grotere kans op ziektes, die gevoed worden door angst. Aan een ziekte gaat een lang proces vooraf, vaak wel tientallen jaren.

En wist je dat ieder orgaan correspondeert met een emotie?

Neem bijvoorbeeld de maag, je verteert voedsel, maar ook ervaringen. Je moet goed kauwen om iets te kunnen verwerken. Dat geldt ook voor je emoties, je moet je er eerst mee verbinden, het doorvoelen, pas daarna kun je iets verteren. Iets om bij stil te staan. Hoe neem je je eten tot je, hoe neem je het leven tot je? Iets kan daardoor als een steen op je maag liggen.

En de lever, die is voor het filteren, ontgiften. Denk aan de spreuk, iets op je lever hebben.

De blaas zorgt voor loslaten, water natuurlijk, maar ook gevoelens. Je kunt het in of ophouden, tot het pijn gaat doen, en je kunt pisnijdig zijn.

De hele spijsvertering is één grote metafoor. Prachtig he?!

Je kunt een bal onder water drukken, net zoals je je gevoelens kunt proberen te onderdrukken of ontkennen. Maar de vraag is, werkt het? Of komt het ergens anders vroeg of laat weer bovendrijven? Ziekte kan weggedrukte pijn zijn, en mentale onbalans kan een lichamelijke oorzaak hebben.

Heling ontstaat wanneer het onbewuste bewust wordt. Wanneer je ontspant en die bal boven komt drijven. Het is de kunst om hem niet met trucs weer weg te moffelen, maar het lef te hebben om je ermee te verbinden. Voel je pijn, kijk het recht aan en voel wat er te voelen valt. Zo ontstaat heling. Het is geen passief iets wat je overkomt, het is hard werken.

Het boeit mij enorm, de holistische kijk op gezondheid, het heeft mij al veel geleerd.

Ik geloof in zelfheling, zoeken wat bij je past en doen wat je aanspreekt en goed voelt.  En daarnaast op zoveel mogelijk verschillende gebieden investeren.

Dus is revalideren consequent hard trainen? Ja!

Is het gezonde voeding en de juiste supplementen? Ook dat!

Is het mindset? Zeker!

Doet yoga, mediatie en zelfonderzoek je gezondheid echt zoveel goed? Absoluut!

Goede begeleiding door deskundigen? Onmisbaar!

Hoe belangrijk is het om de juiste balans te vinden tussen in en ontspanning?

Dit is het belangrijkste wat er is!

Een goede gezondheid is een totaal plaatje. Mijn uitdaging is dagelijks de balans zoeken tussen de strijd met mijn lijf aangaan om grenzen op te rekken en overgave aan dat wat is en het accepteren van mijn grenzen. Mijn discipline is mijn kracht en tegelijkertijd mijn valkuil. Wat is jouw valkuil? Herken je iets in wat ik schrijf?

Ik hoop dat ik in ieder geval wat inspiratie of stof tot nadenken heb kunnen geven.

Tot de volgende blog, bedankt voor het lezen.

Liefs,

Eveline 💚

Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt.

Dit is de titel van een bekend boek van Haemin Sumin, een boeddhistische monnik. En is het niet zo dat je eigenlijk altijd de meest kostbare dingen pas opmerkt als je er de tijd voor neemt? Toen ik onlangs in mijn ouderlijk huis een paar kinderboekjes over kleine beer vond, was ik weer even dat kleine meisje. Ik vond dit soort plaatjesboeken en verhaaltjes geweldig.

Kleine beer is een bruin beertje dat samen met zijn ouders en allerlei andere dieren in een bos woont. De tekeningen in de boekjes prikkelen je fantasie.

Ook komt er een kabouter in het verhaal voor, en welk kind van mijn generatie groeide niet op met Pinkeltje en hoe leuk was het niet om je in die wereld te verliezen?

Mijn oma was lerares en kon levendig vertellen, ik vond het prachtig wanneer ze vertelde hoe er in de holtes van bomen kabouters leefden. En het klonk ook zo logisch, natuurlijk zijn er andere levende wezens behalve wij. Ook al zien we ze niet. En dat dieren praten vindt ook ieder kind vanzelfsprekend. Ik heb nog nooit gehoord dat een kind tijdens het voorlezen zei; ‘Dat kan helemaal niet!’

Als kind fantaseerde ik ook over wat er allemaal leefde in een bos. Dieren natuurlijk, maar misschien ook wel kabouters en elfjes. Als ik naar een bos kijk, vind ik het een fascinerende gedachte dat er een hele leefwereld is die wij niet zien. Wij zien en horen de vogels, misschien eens sporadisch een wild dier, maar wat leeft er daar allemaal niet waar wij geen weet van hebben? En wat denk je van diep in de zee, in die enorme oceanen, we zien en weten zoveel niet.

Als we ouder worden eist de maatschappij dat we ons verstandig gedragen, dat we alles beredeneren en wetenschappelijk onderbouwen. We zitten continu in ons hoofd, denken over alles na en analiseren elk detail. En dat wat wij niet kunnen zien en begrijpen ontkennen we. We doen zo vreselijk ons best om alles te verklaren, dat we ons gevoel en intuïtie dreigen kwijt te raken. Is dat niet vreselijk zonde, en een groot gemis?

Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens, ieder levend wezen een intuïtie heeft. Een zesde zintuig. Met de tegenwoordige techniek hoeven we steeds minder zelf na te denken en lijken we rijker, maar worden we niet mentaal armer?

Omdat mijn leefwereld al zoveel jaar door ziekte vrij beperkt is en ik daardoor de afgelopen vijftien jaar grotendeels op bed doorbracht , sta ik anders in het leven dat de meeste mensen in mijn omgeving. Ik heb door mijn slechte gezondheid bijna alles moeten opgeven wat voor anderen van grote betekenis is, zoals werk, sociale contacten, uitgaan en vakanties, hobby’s, mijn toekomstdromen. Loslaten lijkt mijn levensthema te zijn.

Daardoor filosofeer ik vaak over het leven, merk ik kleine details op, en kan ik intens genieten van kleine geluksmomentjes zoals het witte duifje dat iedere middag graan komt eten. Ik voel wezenlijk contact met haar.  Ze is sinds een jaar of vier dagelijks in onze tuin te vinden, toeval? Ik heb opgezocht wat een witte duif betekent, een teken van boven? Ach, misschien is het onzin en misschien ook niet. Ik weet alleen dat er meer is dan wij kunnen waarnemen. Niet alles kun je met je verstand verklaren. En onze zintuigen zijn ook veel te beperkt om alles op te kunnen merken en verklaren. In de tuin raap ik vertederd een paar kleine witte veertjes op, en bewaar ze.

En waarom zou deze planeet de enige zijn waar leven is? Waarom zouden wij meer emoties hebben dan een ander diersoort? Is dat niet arrogant om te denken? Omdat wij dieren niet begrijpen, omdat we hun taal niet spreken?  Is dat niet eerder onze tekortkoming? Mijn ervaring is dat dieren wel degelijk uitgebreid, ook met ons, communiceren en over een grote intelligentie beschikken. Als je je maar openstelt, er de tijd voor neemt. Heb je weleens echt de moeite genomen om wezenlijk contact te maken met een dier? En dan bedoel ik niet de kat aaien of de hond uitlaten. Nee, ik bedoel echt de tijd nemen en je verdiepen in zijn belevingswereld. Tot in zijn ziel doordringen. Het geeft je zoiets kostbaars, zo’n verrijking van je leven, wat onbetaalbaar is.

Er is zoveel dat wij niet kunnen waarnemen of begrijpen. Maar we kunnen ons wel openstellen voor dat wat we niet zo snel opmerken of alleen zien als we er de tijd voor nemen.

Stiekem kijk ik toch altijd even in zo’n holle boom. Je weet maar nooit.

Liefs,

Eveline💚

Ik leef plantaardig, en probeer mijn leefomgeving en andere levende wezens zo min mogelijk te schaden. De basisprincipes van het veganisme heb ik omarmd, omdat het direct aansloot bij mijn eigen gevoelens. Het voelde als thuiskomen. Waar ik, net als velen, vroeger dacht dat het misschien een beetje overdreven of zelfs extreem was en met een eitje of kaas eten niets mis kon zijn, bleek het later zo logisch en veel makkelijker en ook weer moeilijker te zijn dan ik dacht.

Hoe zit dat dan? Ik denk dat ieder mens diep in zijn hart vindt dat je een ander geen pijn mag doen. En toch doen we dat continu. Gisteravond kwamen weer de wantoestanden in slachthuizen in het nieuws. Het is goed dat er meer aandacht voor komt. Het kan niet zo doorgaan, het roer moet om, en zo ingewikkeld is dat echt niet. Mijn eetgewoontes aanpassen verliep geleidelijk, langzaam wende ik eraan en ontdekte ik nieuwe dingen. Ik heb mijzelf nooit iets opgelegd of tot iets gedwongen gevoeld, het was een logisch gevolg van meer verdiepen in de materie en daardoor maakte ik vanzelf andere keuzes. Hoe meer ik wist, hoe makkelijker ik alternatieven vond. En het wordt alleen maar steeds makkelijker.

Aan de andere kant was het ook moeilijker dan ik had voorzien. Want eenmaal je realiseren wat een dieren- en mensenleed, alsook milieuschade al die dierlijke producten veroorzaken, hoe vaker mijn hart brak. Dat leed draag ik nu met mij mee. Ik ben mij pijnlijk bewust hoe de aarde en alles wat daarop leeft lijdt onder onze gemakzucht, en onverzadigbare drang naar luxe en welvaart. Ik kan kalfjes niet meer alleen als schattig zien, en van al de lieve dartelende lammetjes weet ik dat ze een nare dood tegemoet gaan. Ik zie de beelden voor me. Onderweg aai ik koeien, zie hoe zachtaardig ze zijn en verontschuldig me, omdat ik mij bewust ben van wat ze te wachten staat en mij hiervoor verantwoordelijk voel en tegelijkertijd onmachtig om er iets tegen te doen.

Mijn onschuld en onwetendheid ben ik voor altijd kwijt. Je kunt lang volhouden dat je van niets weet, maar wanneer eenmaal die schellen van je ogen vallen is het onmogelijk om ze er weer voor te zetten.

Maar daar staat tegenover dat ik mij lichamelijk, mentaal en zelfs spiritueel enorm heb ontwikkeld en de plantaardige leefwijze mij veel positiefs heeft gebracht. Onder andere een betere gezondheid, mijn revalidatie was anders nooit zo succesvol geweest. Het is natuurlijk keihard trainen, en er komt nog veel meer bij kijken, maar voeding speelt zeker een hele belangrijke rol.

Wat lastig is zijn iedere keer die tegenstellingen en dilemma’s, en het geworstel met mijn omgeving. Hoe ver pas ik me aan? De kapper waar ik al mijn halve leven kom de rug toekeren en daardoor op mijn scootmobiel een eind moeten rijden om ergens anders mijn haar te laten verven? Het doet pijn, vooral omdat mensen het niet begrijpen. Hoe leg ik uit dat ik niemand afwijs, niemand wil kwetsen, maar als ik mij maar blijf aanpassen aan iets wat aan mijn geweten knaagt, ik mijzelf verloochen?

Ik kan niet met mijn geweten in het reine komen, als ik weet dat er vreselijke dierproeven worden gedaan voor zoiets onbenulligs als haarverf of cosmetica. Er zijn zoveel alternatieven en die groeien gelukkig met de dag. Veganisme is groeiend en bloeiend, als nooit tevoren. Er is ook geen weg terug, al zetten sommigen verbeten hun hakken in het zand, er worden steeds meer mensen ‘wakker’.

Kon je maar voelen wat ik voel. Kon ik maar anderen hun ogen openen, en vooral hun hart. Ieder houdt vast veel van zijn hond of kat, je zou een dier nooit bewust pijn doen. Maar kun je er wel aan meewerken, dat een ander dat voor jou doet? Kun je je voorstellen, nu ik weet hoe het werkt, dat ik dat niet meer kan?

Ik twijfel over alles, kan zo goed relativeren dat anderen zich eraan ergeren, zoek altijd de middenweg, probeer de lieve vrede te bewaren, vaak ten koste van mijzelf, maar toen ik kennismaakte met deze leefwijze heb ik geen moment getwijfeld en voelde het meteen als de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Voor mijzelf, mijn medemens, alle dieren en de aarde. En weet je, het is nog leuk ook om iedere keer nieuwe dingen te ontdekken. Het is een groot avontuur. En nee, ik mis niets. Sterker nog, ik eet lekkerder en veelzijdiger dan ooit.

Het leven zit vol met het maken van keuzes, die soms moeilijk maar onvermijdelijk zijn, hoe ver je ook buiten je comfortzone moet. Ik weet er alles van, iedere keer als ik ermee wordt geconfronteerd ben ik onzeker. En toch…spring ik in het diepe. Ik neem risico’s, stel me kwetsbaar op, en dat vergt moed. Om ergens voor te gaan, maar ook om iets los te laten. Om mijn beperkingen iedere dag weer onder ogen te komen en daarnaar te leven. Om een boek te schrijven, en te promoten, om mijn leven weer op de rit te krijgen, en van alles aan te gaan wat ik eigenlijk niet durf, en het nemen van grote beslissingen. Waarom? Omdat ik straks op mijn sterfbed niet met spijt wil terugkijken, spijt dat ik niets met mijn leven heb kunnen doen of niet geprobeerd heb om de wereld een beetje mooier achter te laten. Ik doe mijn uiterste best, met de beperkte mogelijkheden die ik heb, om mijn steentje bij te dragen.

En zo zoek ik mijn weg en vind ik langzaam mijzelf terug. Het is een lange zoektocht, naar wie ik was, wie ik ben en wie ik wil zijn. Ik ben verre van perfect, maar ik doe mijn best om de juiste keuzes te maken. Met vallen en opstaan volg ik mijn hart. En jij? Volg jij je hart, durf je de waarheid onder ogen te zien en daarnaar te leven?

Liefs,

Eveline 💚

Net als bij veel van mijn leeftijdgenoten wonen mijn (schoon)ouders in een verpleeghuis. Mijn vader heeft vasculaire dementie, mijn schoonmoeder Alzheimer.  De band verandert, al kan ik niet precies zeggen hoe. Ik was een echt vaderskindje, mijn vader was de man die alles wist en alles kon. Als klein meisje toeterde ik bij alles wat kapot ging dat mijn vader dat kon maken. Mijn vader fikste alles. Eenmaal volwassen betrapte ik mezelf er met regelmaat op dat ik dat eigenlijk nog altijd dacht. Als klein meiske zat ik op de wasmachine in de badkamer en knipte mijn vader geduldig mijn nagels. Ik moest er aan denken toen ik zijn nagels probeerde te knippen, en hij angstig zijn hand terugtrok. Ik probeerde hem gerust te stellen, zei dat ik het heel voorzichtig zou doen. Hij gaf mij zijn vertrouwen, en het ontroerde me. De man waar ik zo tegenop keek is grotendeels verdwenen, verstopt, zoekgeraakt ergens in zijn brein. Toch beleven we mooie momenten, van liefdevolle verbinding, van nabijheid. Wanneer hij mijn hand vasthoudt, of wanneer ik mee kan gaan in zijn gedachtegang en het voelt of we saampjes een geheime taal spreken.

En ook dieren spelen nog altijd een rol. 

De televisie geeft vaak gespreksstof, soms begrijpt hij het verschil niet tussen het programma en de reclame. Dat kan verwarrend voor hem zijn. Dan leg ik uit dat het pauze is en het toneelstukje of spelletje zo verder gaat. Mijn vader voelt zich vaak persoonlijk betrokken bij wat er op de tv gebeurt. Ook kijkt hij graag naar natuurfilms. Zo keken we laatst naar een documentaire over olifanten, de voice-over sprak over de bedreigingen en het uitsterven van de olifant, en mijn vader luisterde aandachtig. Terwijl we een olifant in close-up zagen pakte mijn vader mijn hand: ’We moeten goed voor ze zorgen.’ Het was even stil, hij wees naar het scherm en hij vervolgde, ’Zij willen ook leven, hij wil…blijven leven.’ We knikten instemmend.

Toen het paard Bento van mijn vriendin overleed, was mijn vader behoorlijk onder de indruk. Hij vroeg herhaaldelijk wie er dood was. ‘Oh ja, Bento.’ Ook vroeg hij wanneer de plechtigheid was, en of hij daar naartoe kon. Ik vroeg, ’Je bedoelt een begrafenis of crematie?’ Hij knikte ja. ‘Dat is er niet pa, dat doen ze niet voor een paard.’ Hij heeft nog lang aan mij gevraagd wie er nou ook al weer was overleden. Bij doorvragen bleek dan dat hij Bento bedoelde.

Nadat onze kat Daan was overleden kwam hij er iedere keer op terug als er een dier ter sprake kwam, en riep mijn moeder tot de orde als ze lachte. ‘Er valt niets te lachen, Eveline haar hond is dood en dat is heel erg!’ Mens en dier. Hond, kat of paard, ze tellen allemaal mee.

Mijn schoonmoeder was gek op onze hond Tessa, je leest in mijn boek Tessa’s Tijd over hun hechte band. Naarmate de ziekte vorderde vond ze bij Tessa steun en troost. Tessa was ook een graag geziene gast in het zorgcentrum, iedereen reageerde positief op haar. Zelfs de meest in zichzelf gekeerde bewoners keken op wanneer ze haar zagen of begonnen tegen haar te praten wanneer ze aan hun hand snuffelde. Zodra we de lift uitkwamen verwelkomde een waar ontvangstcomité Tessa, alsof ze de koningin zelf was. Mijn schoonmoeder stelt haar zoon voor als haar broer of vader, maar kijkt wel de kamer rond en vraagt, ‘Waar is Tessa, ik mis Tessa!’ Tessa is 4 jaar geleden overleden.

Naarmate de Alzheimer meer vat op haar krijgt, wordt mijn schoonmoeder steeds stiller en kunnen we haar, als ze wat zegt, alsmaar moeilijker verstaan. In de gemeenschappelijke huiskamer van het zorgcentrum spelen we tijdens het koffiedrinken met de bewoners een spelletje pim pam pet. Ik draai het schijfje rond en zoek een makkelijke vraag op. Een dier met de letter b. Veel bewoners slapen, of reageren niet. Mijn schoonmoeder heeft al die tijd vrijwel niets gezegd. Een mevrouw aan de overkant van de tafel kijkt me vol verwachting aan. Ze haalt haar schouders op. Ik geef aanwijzingen, ‘B  van ….het is bruin, en je hebt ze ook wit. Ze kunnen groot zijn of klein. Als kind knuffel en slaap je ermee.’ Dan fluistert mijn schoonmoeder, ’Benno!’ Ons hondje Benno is al bijna 20 jaar dood.

Het raakt me als ik zie hoe mensen met dementie op dieren (en ook vaak op kleine kinderen) reageren. Het heeft te maken met op eenzelfde golflente zitten, met openstaan voor primaire gevoelens. Terug naar de basis. Naar de verbinding met het leven, zonder ingewikkelde constructies of verborgen agenda. Puur en oprecht. Zonder oordeel. Het is ook een vorm van spiegelen. Wanneer jij je niet openstelt, geen respect toont, voelen ze dit haarfijn aan. Ze zijn van ons afhankelijk, van ons inlevingsvermogen en onze zorg, en daardoor extra kwetsbaar.

We moeten goed voor ze zorgen.          

Liefs,

Eveline 💚

Weer een jaar om.

Ik weet niet uit welk bouwjaar jij stamt, maar ik vraag me weleens af hoe ik plotseling zo oud ben geworden. Herken je dat? Tijd vliegt, zegt men dan. Weer een jaar om, de feestdagen en teveel snoep achter onze kiezen, en daar zijn ze weer die goede voornemens. Ik doe er niet aan mee, maar ik heb wel een moodboard gemaakt. Het geeft me inspiratie, focus en is een reminder wat mijn verlangens en doelen zijn in het leven. Waar beweeg ik mij naartoe, waar word ik gelukkig van? Ik kan ook heel gelukkig zijn met ogenschijnlijk niets. Met de stilte, die kleine momenten van verwondering. Over dat wat ik opmerk in de natuur, een vogel die zingt, een mooie zonsondergang, dat ik loop, fiets, te eten heb, schoon drinkwater. Dankbaarheid en verwondering. Waarom had ik die wijsheid niet toen ik jong en gezond was en alles vanzelf ging? Raar fenomeen eigenlijk, hoe duidelijker die eindstreep, hoe meer je beseft waar het om draait, en hoe meer waarde je aan het leven hecht en je je bewust wordt dat je tijd hier eindig is. Het zou andersom moeten zijn, dat zou het leven een stuk leuker en makkelijker maken.

Schaatsen over de Vaart, dansen op Abba. Waar is de tijd gebleven? 

      

Ik herinner me winters, waarin het normaal was dat je tijdens gymles met de hele klas ging schaatsen. Ook op onze vrije middagen schaatsten we op de Vlaardingse Vaart, aan de kant stonden kraampjes met erwtensoep. En natuurlijk zakte ik weer door het ijs, waarom ook niet? Onder toeziend oog van het clubje ‘leuke jongens’ en mijn eerste vriendje. Alles samen met mijn vriendinnetje Ingeborg, waar ik samen mee in de brugklas zat. Zij had donker halflang haar, ik lange blonde lokken, en samen deden we Abba na. Een haarborstel in de hand, voor de grote spiegel in de slaapkamer danspasjes oefenen. Giechelend gluren naar de achterburen, onze gymleraar met die leuke zoon, waar zij stilletjes verliefd op was, maar die haar niet zag staan. Onze zorgvuldig gezette krullen, met de Carmenset van haar moeder. Haar broer, die ons daarna achterna zat met een plantenspuit. Ik denk altijd aan Ingeborg rond deze tijd. Kort nadat ik bij haar op kraambezoek was geweest overleed ze plotseling, op een paar dagen na 24 jaar geleden. Toen lag er ook een dik pak sneeuw dat de wereld een sprookjesachtig decor gaf. Het afscheid staat in mijn geheugen gegrift. Ik zie haar nog zo voor me. Zo onwerkelijk, net Doornroosje.

Leven in het nu.

Niemand weet hoeveel tijd hij heeft. En in plaats dat het je deprimeert in de vaak sombere januarimaand, afgelopen maandag was het zelfs de somberste dag van het jaar, de zogenoemde Blue Monday, zou ik het willen omdraaien. Besef eens hoeveel je hebt om dankbaar voor te zijn. Dus weg met die zelfkritiek en beknellende goede voornemens, kijk eens om je heen en verwonder je. Jouw leven is een cadeau en het nu, dit moment, is je enige zekerheid. Dit is jouw leven, dit is alles wat er is, nu en hier. That’s why they call it the present. Dus pak het uit. Leef je leven. Wees je bewust waar jij je energie en tijd aan besteed, je tijd is kostbaar. Je leven ook.

Ik wens je een jaar vol mooie ervaringen, inspiratie en alles wat het leven de moeite waard maakt.

Bedankt voor het lezen, en je tijd.

Liefs,

Eveline 💚

Wie zoekt er niet naar het grote geluk? Volgens mij heeft God, de bron of zo je wil het universum dat zo goed verstopt dat het voor ons met alle ruis om ons heen bijna onvindbaar is geworden. Ik denk dat het verstopt ligt op een plek waar wij het laatst zoeken, in ons eigen hart.

Hoe komt het dat mensen in ontwikkelingslanden blij zijn met ogenschijnlijk niets? Waar komt dat autonome geluksgevoel vandaan? Terwijl wij in een van de rijkste landen ter wereld alles bezitten, maar onze authenticiteit verliezen en vaak zuur en ontevreden zijn? Hoe komt het toch dat het kapitalisme de ontembare hebzucht zo heeft aangewakkerd?

Het lijkt wel of alles alleen nog maar draait om geld en macht, en de angst om dat kwijt te raken. We zoeken geluk tevergeefs buiten onszelf in geld, spullen, vermaak, of status. We ontlenen er onze identiteit aan. De leegte die dat veroorzaakt maakt de mens hebberig en daardoor angstig voor verlies. Bang voor het kwijtraken van bezit of het loslaten van oude tradities. Ons inlevingsvermogen en gevoel van verbinding lijkt ver weg, alsof ons hart op slot zit en we de sleutel kwijt zijn. Het tegenovergestelde van liefde is niet haat, wat veel mensen denken, maar angst. En er is iets nog gevaarlijker dan angst, namelijk onverschilligheid, waardoor alle compassie voor de wereld om ons heen verdwijnt.

Wij hebben helaas vaak een crisis nodig om “wakker” te worden. Maar dat is niet noodzakelijk, je kunt zelf je geluksbewustzijn verhogen en je bewust openstellen voor geluksmomenten. Dat gevoel van dankbaarheid wanneer je je passie volgt of je levensmissie vindt. Die momenten van geluk wanneer je luistert naar mooie muziek, in de natuur bent, of wezenlijk contact maakt met een dier. Dat gevoel van intimiteit, verbinding, dat eenheidsgevoel, wanneer je identiteit verdwijnt en je opgaat in het geheel. Die Eenheid met alles, die non-dualiteit, is een andere werkelijkheid en lost dat gevoel van afgescheiden zijn op. Herken je dat, op het strand met je haren in de wind, wanneer je opgaat in het geheel? En hoe vol-ledig je je dan voelt? Je ont-moet jezelf, voelt je een met alles om je heen. Ik voel het ook als ik mediteer of wanneer ik zo op ga in het schrijven aan mijn boek dat ik in de flow alle besef van tijd verlies.

Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Toepasselijk gebod in deze kersttijd waar wij liefde en vrede prediken, maar waarvan er vaak bitter weinig terecht komt. Ik was pas op Veggieworld Winterfair, een vegan kerstmarkt. Er liepen zelfs daar bezoekers met een bontkraag op hun jas, je moet maar durven, maar ik kom met regelmaat mensen tegen met een bontkraag op hun jas groter dan hun hond. We vervreemden niet alleen van elkaar, maar ook van de natuur en van dieren. Het ene dier wordt doodgeknuffeld en draagt een fluwelen jas, de ander doodgeknuppeld of levend gevild voor een kraag op een jas. De een wordt gruwelijk verwend, eet van een gouden bord, de een ander beland na een gruwelijk leven en akelige dood erbovenop. Onze overmatige vleesconsumptie tijdens de kerstdagen kost bijna drie miljoen dieren het leven. Het doet me pijn, meer dan wat dan ook, maar ik troost me met de gedachte dat er een shift gaande is. Steeds meer mensen worden langzaam “wakker” en stellen zichzelf vragen als; Mag het misschien ook een onsje minder? Heb ik uberhaupt wel vlees nodig voor een fijne kerstmaaltijd? Wil ik wel meedoen aan die ratrace? Of zit het ware geluk en dat kerstgevoel in iets heel anders? Het is nieuwe maan, wat staat voor een nieuw begin. Daarbij is het morgen de kortste dag, de winterwende, de zon en het licht keren terug wat een nieuwe start inluid. Misschien valt alles samen en besluit je het deze kerstperiode anders te doen, meer te luisteren naar het fluisteren van je hart?

Probeer in de drukte van de komende feestdagen een moment te verstillen, en te voelen waar jij nu echt gelukkig van wordt. Neem een moment voor jezelf. Waar verlang je naar? Ik denk zomaar dat dat niet die nieuwste iPhone is, geen cadeau’s, niet die overvloedige kerstmaaltijden. Niet dat wat reclames ons willen doen geloven. Het zit niet in alle diversiteit van vandaag de dag of wat de buitenwereld en commercie je voorschotelt. Het ware geluk vindt je heel ergens anders. Ja precies daar, in je ❤️

Ahimsa, sankriet voor geweldloosheid, ik draag het op mijn pols en in mijn hart. De wereld heeft het zo nodig, en niet alleen tijdens kerst. https://youtu.be/XsfX0u80M5c

Ik wens je fijne kerstdagen, en vooral licht en liefde. Voor jezelf en alles en iedereen om je heen, inclusief de aarde.

Dat is mijn kerstwens voor jou.✨

Liefs,

Eveline 💚