Categorie: persoonlijke groei

Donderdagavond keek ik naar de Passion, met dit jaar als thema; je bent niet alleen. Eenzaamheid wordt een steeds groter maatschappelijk probleem. Het is niet iets wat je graag toegeeft of mee te koop loopt, en zeker niet in een maatschappij waarin iedereen het druk heeft en met zichzelf bezig is.

Soms hoor ik zinnen als: ik neem kinderen of ik wil dat huisdier. Mij stoort het weleens. Alsof alles alleen maar draait om het vervullen van de eigen behoeftes. Volgens mij wordt de wereld er op deze manier niet prettiger op.

Draai het eens om. In plaats van jouw behoeftes centraal te zetten, zou je jezelf ook kunnen afvragen wat jij hen te bieden hebt, en of dat wel overeenkomt met de verlangens en behoeften van die ander. Het is toch eigenlijk best een beetje arrogant om te denken dat je overal recht op hebt? Misschien ben ik te onzeker en maak ik daardoor het leven weleens nodeloos ingewikkeld, of vinden buitenstaanders dat ik er te diep over nadenk. Maar laat ik nou vaak het tegenovergestelde denken, als ik observeer hoe mensen soms in het leven staan.

Het leed onder dieren en het gerotzooi ermee, alsof het levenloze dingen zijn, irriteert mij mateloos en maakt mij weleens verdrietig. Soms krijg ik de vraag of geen hond of kat wil, en of ik het niet mis. Ja natuurlijk mis ik dat vreselijk. Dieren zijn altijd belangrijk geweest in mijn leven. Maar dat geeft mij niet het recht ondoordacht aan een dier te beginnen. Laten we eerlijk zijn, als je amper voor jezelf kan zorgen, hoe kun je dan de verantwoordelijkheid voor een ander leven op je nemen? Ik vind dat namelijk een hele verantwoordelijkheid, zo’n leventje waar je zorg voor moet dragen.

Iedereen, die dat fysiek kan, kan kinderen op de wereld zetten en iedereen kan een dier aanschaffen, zonder zich te hoeven verantwoorden. Je houdt soms je hart vast als je om je heen ziet hoe mensen met hun machtspositie omgaan. Ik was laatst bij de drogist en hoorde buiten een moeder tegen haar huilende kind zeggen: ’Hou je op, anders krijg je er nog een!’ Niet veel later verliet ik de winkel, sloeg ze het kind weer en gingen omstanders zich ermee bemoeien. Er ontstond een gespannen sfeer, de moeder vond dat ze het volste recht had. Het was immers haar kind. Arm kind, je zal overgeleverd zijn aan zulke ouders. Zo verdrietig, het kleine jongetje keek zo wanhopig op naar zijn moeder.

Op internet en social media zie ik ook steeds vaker zogenoemde grappige dierenfilmpjes of komisch bedoelde filmpjes met kinderen voorbij komen. Mensen filmen en delen massaal dit soort video’s. Het is makkelijk scoren, maar dieren en/of kinderen zijn daar de dupe van. Iedereen die iets verder kijkt en nadenkt, ziet dat de meeste filmpjes verre van grappig zijn. Vaak zie je ook dat het in scene is gezet. Dierenfilmpjes waarin een hond stijf staat van de stress of de kat gedwongen wordt om iets onnatuurlijks te doen. Toppunt was een tijdje terug bij de talkshow van Eva Jinek. Ik kijk weinig TV, soms ‘s nachts als ik niet kan slapen, en hier zapte ik toen toevallig voorbij. Daarna kon ik helemaal niet meer in slaap komen, het is al die tijd blijven hangen. Een man zat lachend te vertellen hoe hij zijn hond liet sky diven. De gastvrouw en andere gasten aan tafel lachten mee. De hond op het filmpje was doodsbang, en ik vroeg me hardop af wat deze mensen bezielt? Ik begrijp hier niets van. Wie het begrijpt mag het mij uitleggen.

Vorige maand was er een speciale SIRE-campagne om ons te wijzen op ons onvriendelijke en egoistische gedrag, met de hashtag #doeslief. Een aanzet om liever en aardiger te zijn, om aan anderen te denken. Vreemd, en triest eigenlijk, maar blijkbaar heeft onze individualistische maatschappij zulke campagnes nodig om ons een spiegel voor te houden.

Een tijdje terug was ik aan het fietsen, en pauzeerde even op een bankje. Het was een mooi houten bankje op de stoep, vlak naast de voordeur van een woonhuis. Het was avond, al donker en daarbij ook nog van dat druilerige weer. Er kwam een wat oudere dame uit een van de huizen verderop, die de straat wilde oversteken om in haar auto te stappen. Ze zag mij zitten, bedacht zich en kwam naar mij toe om te vragen of ze mij ergens mee kon helpen en of alles wel oké was. Zo lief. Ik vertelde dat ik even zat uit te rusten en verder alles goed was. Toen ze wegreed dacht ik: stom, vergeet ik haar te bedanken voor haar bezorgdheid. Ze bestaan nog wel gelukkig, mensen die zich spontaan om een ander bekommeren.

Ik schrik vaak van de hardheid van mensen, de respectloze botte communicatie. Op social media, in het verkeer, maar ook in winkels en zelfs bij welzijnsorganisaties. Misschien moeten we elkaar er vaker aan herinneren: #doeslief. Gewoon wat aardiger en begripvoller zijn naar elkaar. Kleine moeite. De wereld verbeter je samen, met elkaar en voor elkaar.

Of je gelooft of niet, de boodschap van Pasen spreekt veel mensen aan, want het gaat over hoop, over een nieuw begin. Nieuw leven. Nieuwe kansen.

Bedankt voor je tijd, ik wens je een heerlijk zonnig paasweekend.

Liefs,

Eveline💚

Of je nu wilt afvallen, gezonder wilt eten, stoppen met roken of een andere slechte gewoonte wilt doorbreken, het ontstaat en blijft in stand vanuit hetzelfde principe. Het lukt niet omdat je jezelf niet de moeite waard vindt, in feite geef je niet genoeg om jezelf en je eigen leven.

Je bent boos op jezelf als je toch weer te veel snoept, of dat sigaretje opsteekt, niet naar de sportschool gaat en die zak chips opentrekt. Wat een lozer ben je, dan kun je net zo goed die hele zak snoep of die zak chips leegeten. Het maakt nu ook niet meer uit. Ken je dat? Ik wel. Ik heb heel lang gerookt, dus ik weet hoe frustrerend het is. Maar dit heeft te maken met je ego, met het gevoel van falen. Er is een betere manier.

Later kreeg ik vaak de vraag hoe en waarom ik met roken ben gestopt.

Het is zo simpel en tegelijkertijd niet makkelijk om op dat omslagpunt te komen. Zal ik je het geheim verklappen? Zelfcompassie! En ja, dat klinkt zweverig en overdreven, dat weet ik. En toch is het waar. Zodra je je gezondheid en je leven belangrijk genoeg vindt, vind je van binnenuit de motivatie om met de slechte gewoonte te stoppen. Om er moeite voor te doen en energie in te kunnen stoppen moet je het prioriteit geven. Jouw leven is kostbaar en kort, voor je het weet is het voorbij en jij hebt daar zelf invloed op. Ik las ooit eens de volgende vraag die mij aan het denken zette, en wie weet is het voor jou ook een eye-opener.

Wat zou je doen als je wel van jezelf zou houden? 

Oke, komt die niet binnen? Dan heb ik er nog een voor je.

Wat zou je (willen) zeggen tegen je kind, beste vriendin of iemand anders waar je veel van houdt? Stel dat je kind, of vriendin die sigaret op wil steken ? Wat zeg of denk je? Hoe zou je hem of haar willen overtuigen om het niet doen? 

En als je dat nou eens tegen jezelf zegt? Een trucje zo simpel, maar zo effectief.

Ik zag mijzelf zitten met die sigaret. Ik baalde dat ik het niet kon laten. Na zolang ziek te zijn geweest, ging het nu zoveel beter. Ik trainde mijn spieren, volgde yogalessen, deed aan meditatie, was met gezonde voeding bezig, ik deed alles om mijn gezondheid te verbeteren. En dat stomme roken kon en wilde ik niet loslaten.

En ik vond het gewoon zo irritant, zo zwak dat ik dat roken niet kon laten. Wat deed ik, mijzelf afkeuren, afwijzen. Motiveert dat? Nee dus. Wist je dat in het revalidatiecentrum het stoppen met roken zelfs werd afgeraden? Omdat je op dat moment in je leven al zo veel te verwerken had. Het advies was om daar later aan te werken, wanneer je meer energie en de rust ervoor hebt. Als je zo onder druk staat, is het niet het goede moment. Later begreep ik wat ze bedoelden. En eenmaal thuis was het door alle stress nog lange tijd mijn enige verzetje overdag en afleiding ‘s nachts.

Maar langzaam ging de knop om, en kon ik die stap zetten. Ik ging mijzelf bij iedere sigaret afvragen wat ik aan het doen was en of het het waard was. En stelde mijzelf die vraag; wat zou ik doen als wel van mijzelf zou houden? Wat zou ik tegen een dierbare zeggen, die zo aan het knokken is om te revalideren? Hele betogen hield ik tegen mezelf, tot ik steeds meer overtuigd raakte.

Ik besloot in fases te stoppen. Zo mocht ik van mijzelf in eerste instantie alleen nog buiten roken. En als het koud is of regent is de lol er snel af, maar het was een optie. Daarbij werd ik mij, door die vragen alsmaar te herhalen, steeds bewuster van wat ik aan het doen was en wat ik mijzelf en mijn lichaam aandeed. Dat arme lijf dat al zoveel te verduren had. Ik observeerde mijzelf en kreeg medelijden, niet met mijzelf, maar met mijn lichaam.

Conclusie, probeer jezelf door de ogen van iemand anders te zien. Iemand die van jou houdt, die je steunt en motiveert, zonder constant kritiek te geven. Wees mild voor jezelf, en niet zo hard in je oordeel. Je mag falen, je mag de tijd ervoor nemen. Bouw het langzaam af, en/of bouw goede gewoontes langzaam op.

En stel jezelf die twee belangrijke vragen. Iedere keer weer, tot vervelends toe, als je de fout ingaat. Ik wens je veel zelfcompassie en geduld met jezelf, de maatschappij waarin wij moeten leven is al hard en kritisch genoeg.

Bedankt voor het lezen, ik hoop dat je er wat aan hebt.

Liefs,

Eveline💚

Kantelpunt

In deze blog wil ik het met je hebben over kantel of keerpunten in het leven. Een gebeurtenis of beslissing waardoor alles veranderde. Het kan zowel positief als negatief, maar ook beiden tegelijkertijd, is mijn ervaring. En iets kan in eerste instantie negatief voelen, maar later positief uitpakken, en andersom.

Je herinnert je zo’n gebeurtenis soms echt tot in detail, of je realiseerde je misschien later pas dat het een keerpunt in je leven was. Het kan iets groots zijn, een geboorte, ziekte of overlijden bijvoorbeeld, maar ook iets wat in eerste instantie een klein voorval leek.

Zo’n moment in je leven, dat je leven splijt in twee delen. Het deel voor en na dit gebeuren.

Op Fox kijk ik weleens naar de tv serie “This is us”, over een familie waar de dood van een vader en echtgenoot een megagrote impact op hun verdere leven heeft. Dit keerpunt in hun leven verbind ze, wijst ze op hun zwaktes, maar geeft ze ook kracht. Iets kan vreselijk traumatisch zijn, terwijl er toch mooie dingen uit voortkomen. Zoals bijvoorbeeld een vriendschaps of familieband die zich verdiept. Maar ook andersom, hoe vaak spat die geweldige roze wolk niet uiteen als de verliefdheid over is of die geweldige job eigenlijk een beetje tegenvalt. En mag je dat van jezelf toegeven, durf je dat te erkennen?

In mijn boek beschrijf ik ook keerpunten, ik wist toen Tessa stierf dat het een enorme impact zou hebben en mijn leven vanaf dat moment zou opsplitsen in dat deel van mijn leven voor en het leven na haar dood.

Je kunt je leven nog zo goed plannen, maar je zal zien dat het altijd anders verloopt dan je vantevoren had bedacht. Het geluk kan je toevallen, maar ook in de steek laten waardoor je je vertwijfelt afvraagt hoe je in deze situatie bent beland.

Verdriet, rouw, ontheemd voelen, heimwee, ze komen bovendrijven en stapelen zich op als een drijvende massa afval in een rivier.

Er bestaan geen regels of protocol voor om daar doorheen te zwemmen. Het is een kwestie van volhouden en je hoofd boven water houden. Ook al kan het voelen of je met een lekke boot in een kolkende rivier wordt meegesleurd, en zoek je onderweg wanhopig houvast, je kunt alleen maar erop vertrouwen dat je ergens weer houvast vindt.

Je zet een stap, of neemt een beslissing, zonder dat je de impact en gevolgen ervan kunt overzien. Een sprong in het diepe. Nam jij ook een grote beslissing waarvan je pas achteraf realiseerde wat voor uitwerking dit op je leven had? Als het positief is, is het makkelijk om achteraf te zeggen dat het de juiste beslissing was. Maar wat als het niet zo is.

Het kan resulteren in verwarring en je vraagt je af; is dit nou de goede weg, of juist een doodlopende? Soms schreeuwt ontkenning om erkenning, en moet je een stap zetten, of was die lange stilte zo pijnlijk dat je verkrampte en besloot je die stilte te doorbreken. Een kantel of keerpunt kan zich op zoveel verschillende vlakken en niveau’s bevinden, en de resultaten zijn net zo divers.

Ook het begin van een nieuw jaar kan een keerpunt in je leven betekenen. Zowel positief of negatief, bewust of onbewust. In december wenste iedereen elkaar achteloos fijne feestdagen en gelukkig nieuwjaar. Ik reageerde beleeft met ‘Jij ook fijne dagen!’ Maar eigenlijk vind ik het vreemd, dat we dat eind december uit gewoonte bij iedere willekeurige ontmoeting zeggen, terwijl je geen idee hebt hoe iemands leven eruit ziet.

Mijn boek schreef zich alsof ik kralen aan een ketting rijgde. Met een mooi slot wat het tot een kloppend geheel maakte. Maar nu ben ik soms bang dat hij breekt, voel ik de kwetsbaarheid ervan.

Grote levenslessen, keer of kantelmomenten en persoonlijke groei vind je buiten je comfortzone, en iedereen weet; zonder pijn geen groei. Ik weet dat ik hier, en op dit punt van mijn leven, ben met een reden. Volhouden dus, en mijn uiterste best doen, want ik heb immers nog iets belangrijks te volbrengen.

Weer is het Tessa die me overeind houdt. Wat geeft jou kracht? Waar houd jij je aan vast als het tegenzit?

Dit keerpunt, het uitkomen van haar boek en het delen van haar nagedachtenis, hoop ik groots te kunnen vieren. Met jullie natuurlijk, zonder lezers geen boek.

Liefs,

Eveline 💚

Gisteren is mijn achterneefje Teun geboren, ik blijf het een wonder vinden zo’n geboorte van een nieuw mensje. Zo onschuldig en sereen. Het ontroert mij, omdat zo’n geboorte bijzonder is. Het raakt de essentie van het leven, liefde in al zijn puurheid, daar waar we vandaan komen en waarnaar we onderweg zijn. Niet lang geleden overleed de opa van mijn nichtje en stond zij hoogzwanger en intens verdrietig haar opa te herdenken tijdens de uitvaart. Ook toen dacht ik, hoe dicht staat geluk en verdriet, leven en dood bij elkaar. Het leven is kwetsbaar, tijdens geboorte en dood zijn we overgeleverd aan de geheimen van het leven. We hebben er geen invloed op.

Kerst gaat over ook over het mysterie van een geboorte, dat van het Kindje Jezus. De boodschap van het verhaal gaat over liefde, licht en verdraagzaamheid. En wat is er hoopvoller en mooier en dan een pasgeboren kind. En hoe dicht staan geboorte en sterven bij elkaar? Daarom deze keer een deel van een mooie oude column van Jan Bor, Filosoof, met de toepasselijke titel “Geboorte”;

Niet lang nadat mijn moeder was gestorven bezocht ik een vriend die net vader was geworden. Daar lag dan zijn pas verworven schat vredig, kwetsbaar te slapen. We werden er allebei stil van. Maar er was nog iets dat me trof; en daardoor is dat beeld, denk ik, me zo bijgebleven. Om dat baby’tje hing dezelfde rust en sereniteit die ik bij het heengaan van m’n moeder had gevoeld. Uren heb ik bij haar gezeten en meegemaakt hoe (ik kan het niet anders zeggen) de natuur haar tot zich nam, terwijl een diepe stilte het vertrek vulde. Die rust trad op de voorgrond en droeg als het ware de geluiden om ons heen. Tegelijk werden de omgeving, de kamer, de dingen die deze vulden, transparant; alsof je even op de rand van de wereld balanceerde.

Dezelfde stilte hing nu om die pasgeboren baby. Hij begon aan zijn reis, mijn moeder had die net beëindigd. Maar op de een of andere manier straalden ze iets identieks uit: het vredige koppie van het kindje en de bevrijding die was af te lezen van het gezicht van mijn overleden moeder. Alsof ze deel hadden aan iets eenders, via een onzichtbare draad met elkaar verbonden waren. Waarin? Noem het ’t leven, die machtige levensstroom waarvan de geboorte en sterven zulke belangrijke facetten zijn.

Gewoonlijk houdt het zich verborgen. Maar op de momenten van geboorte en sterven, en in de liefde natuurlijk, kom je er dichter bij dan ooit, alsof je er even door wordt aangeraakt. Dan moet je wel stil zijn, aangezien je nooit zult kunnen begrijpen wat het is en woorden er alleen maar de afstand toe vergroten. Het is de stilte van het moment waarop de natuur gaat slapen en het moment dat ze weer ontwaakt. Al weet je dan niet waar je vandaan komt en uiteindelijk heengaat, en kun je dat ook niet weten, je kunt het soms dus wel even voelen.

Gaat over dat geheim (want dat is het) niet ook het kerstverhaal? Om het te lezen hoef je dan niet te geloven in een Almachtige God, een Heilige Geest, engelen of de onbevlekte ontvangenis, de religieuze bedding van het verhaal. Los daarvan is er gewoon dat kindje dat ver van het kabaal van de wereld in lappen gewikkeld in een kribbe ligt, een trog, een voerbak voor dieren. Die geboorte is als iedere andere geboorte een wonder op zich. En wat doen die wijzen uit het oosten daar in die stal? Misschien dat op die plek een samentreffen van het westen en het oosten plaatsvindt. Die wijzen brengen er inzicht. Welk? Dat het wonder zich hier, vlak bij ons bevindt. En dat iedereen van waarde is.

Fijne kerstdagen.

Liefs,

Eveline 💚