Waar komt mijn liefde voor honden vandaan? En wat heb ik toch met poedels?
Laten we vooropstellen….ik ben geen gedragsdeskundige, geen expert in hondengedrag, maar gewoon iemand met interesse en vooral liefde voor honden.
Mijn eerste ervaring met honden had ik al als klein meisje met de honden Spenny en Cindy. De eerste was een kruising poedel/bouvier en Cindy een grijs dwergpoedeltje.
Vooral met Cindy kreeg ik een sterke band.
Ze woonden bij een mevrouw waar ze geen goed thuis hadden, en ik deed mijn uiterste best om hun leven wat aangenamer te maken. Ik liet ze uit en verzorgde ze zo goed ik kon. Toen Spenny verhuisde naar een beter thuis richtte ik al mijn aandacht op Cindy, die minder geluk had. Misschien dat ik daarom zo zielsveel van dat hondje hield, ze was zo kwetsbaar en had niemand anders die zich om haar bekommerde.
Ik weet nog hoe ik in het plaatselijke parkje, het schapenweidje genaamd, met Cindy het hierkomen oefende met een lang touw. Niet om haar te trainen of mijn wil op te leggen. Daar dacht ik niet eens over na, maar ik zocht verbinding, meer contact, zodat zij los kon lopen en we veilig samen konden spelen. Het zou haar leven zoveel leuker maken. Cindy was jong en huppelde om mij heen aan het lange touw, ze deed gek en uitdagend. Het hondje wilde alleen maar spelen en rennen.
Ik trok voorzichtig het touw met Cindy naar mij toe en herhaalde onderwijl duidelijk het woordje “hier”. Eenmaal de vangst binnen knuffelde ik met haar. Ze gaf me likjes in mijn gezicht. En ik bleef herhalen: “Dit is hier, begrijp je het? Dit is hier!”
Hoe oud zal ik geweest zijn, jaar of tien?
Al snel had ze het door en kon ze los met mij spelen. Tussendoor bleef ik af en toe hier roepen, dan knuffelden we even en speelden weer verder. Het was een leuk spelletje voor ons allebei. Zo leerden we elkaar beter kennen, en leerde ik haar ook zitten. Zodra ze ging zitten zat ik op mijn hurken bij haar en vertelde haar dat dit “zit” was. Ze keek me dan liefdevol aan, zoals altijd, en al snel was een opgetogen “zit” zeggen voldoende om haar snel te laten zitten. We hadden samen zo’n plezier. Ik leerde haar pootjes geven en blijven staan. Onze band werd alleen maar hechter.
Soms denk ik weleens, niets afdoend aan alle deskundigen en wetenschappers, is oprechte aandacht en samen ergens plezier in hebben niet het allerbelangrijkste? Regels of opvoeding is maatwerk, geen hond is hetzelfde. Net als ook ieder kind anders is. Staat een band krijgen en elkaar vertrouwen niet bovenaan als het aankomt op opvoeding? Is liefde niet de basis? Werd ik vroeger weleens naïef genoemd, of honend door zogenoemde deskundigen weggezet als iemand zonder kennis van zaken, omdat ik mij niet kon vinden in hun opvoedingsmethodes. De slipketting, het corrigeren van angstige honden, het verplichte spelen, een onzekere hond het zelf laten uitzoeken omdat honden het onderling wel regelen. Dit alles stuitte me zo tegen de borst. Ik ben zelfs eens bij een hondentraining weggelopen omdat ik mijn onzekere (asiel)hond niet in een omheinde bak, zonder vluchtmogelijkheid, door vreemde honden wilde laten bespringen. Tegenwoordig is dat heel anders en is de algehele zienswijze gelukkig veranderd, maar ik voel me nog altijd schuldig dat ik mijn toenmalige angstige hond niet voldoende heb beschermd en onbewust tekort deed. Ik liet mij dingen aanpraten waar ik niet achter stond.
Gelukkig zijn de tijden veranderd en zijn er tegenwoordig gedragsdeskundigen die je om raad kunt vragen, al bestaat er geen quick fix om een hond te laten doen wat jij wilt. Je zult er altijd tijd en energie in moeten investeren.
Van hondenopvoeding of training had ik als kind nog nooit gehoord. Ik volgde mijn gevoel. Ik wilde alleen maar met Cindy communiceren, onze band versterken, haar begrijpen en samen overal naartoe kunnen. Toen ik laatst met een vriendin en haar honden op het strand was vertelde ik haar dat ik als jong meisje met Cindy naar het strand ging. Hoe leuk ik dat vond. Cindy was mijn beste vriendinnetje. We deelden alles, zelfs lekkers zoals een ijsje. Ik weet nog dat we naast elkaar op het houten bankje zaten voor de snackbar en omstebeurt een likje van het softijsje namen. Dat mensen afkeurend keken en het vies vonden begreep ik niet.
We hadden zo’n band dat ze altijd los met mij mee liep en mij als een schaduw overal volgde. Dit hondje heeft de basis gelegd voor mijn liefde voor honden. Ik was ontroostbaar toen ze stierf. Later volgden er andere honden in mijn leven, veel honden, ik liet ook honden uit van het plaatselijke asiel. Ook bleven bijzondere poedels steeds mijn pad kruisen. Ik verdiepte me in hondengedrag en opvoeding. Ik las er veel over, volgde een cursus kynologie en had zelf niet de makkelijkste honden uit het asiel. Mijn tweedekans honden hebben mij zoveel geleerd en gegeven.
Als kers op de taart kwam Duitse herder Tessa in mijn leven, die de hoofdrol speelt in mijn boek en waardoor de liefde voor honden en dieren in het algemeen tot een climax kwam.
En toch…
bij ieder poedeltje dat ik tegenkom denk ik altijd weer even met veel liefde terug aan Cindy.
Liefs,
Eveline 💚
A Touch Of Spirit 