Lepels

En toen was ik door mijn reserves heen en zat ik in de lappenmand. De laatste tijd ging het fysiek steeds minder en werd ik ziek. Tja….mijn “lepels” waren al een tijdje op. Lepels? 

Er is een bekend verhaal dat uitlegt hoe het werkt als je zoals ik moet schipperen met je energie: De lepeltheorie. Kort komt het erop neer dat een chronisch zieke vrouw haar vriend een aantal lepels in zijn handen geeft en erbij zegt: ‘Dit is mijn dagelijkse energie.’ Ze geeft als voorbeeld dat ze ’s middags een paar uur weg wil. De vriend legt een paar lepels weg als symbool van de hoeveelheid energie waarvan hij denkt dat daarvoor nodig is. Hij heeft nog een flink aantal lepels, energie, in zijn handen. Ze schudt haar hoofd en corrigeert hem: ‘Ik moet die dag eerst nog opstaan, aankleden en ontbijten.’ 

Voor elk van die activiteiten pakt ze nog eens een aantal lepels uit zijn handen. Ineens ziet hij dat hij geen lepels meer overheeft. Ze legt uit, dat als ze te weinig energie heeft voor alle activiteiten op een dag, ze alvast een lepel van de volgende dag kan gebruiken. Maar dat betekent dan wel dat ze de volgende dag nog minder energie tot haar beschikking heeft. Haar vriend schrikt als het tot hem doordringt met hoe weinig energie ze het dus iedere dag moet zien te redden. 

Om uit te komen met het rantsoen is het pure noodzaak om alles strak te plannen en dagelijks prioriteiten te stellen. Boodschappen doen vandaag of onder de douche? Morgen naar de fysiotherapie of naar de dokter? Dilemma’s waar ik dagelijks mee worstel. En wat doe je als je niet meer kan kiezen en er steeds meer op je af komt? 

In mijn hoofd wil ik alles volhouden en wring ik mij soms in allerlei bochten om toch meer te kunnen, maar mijn lichaam komt in verzet. Het weigert gewoon op een gegeven moment, of zint op wraak zodat ik later alsnog die klap voor mijn hasses krijg.

Alle spontaniteit, gastvrijheid en het vermogen om goed voor mijzelf of anderen te kunnen zorgen verdwijnt daardoor. Mijn concentratievermogen wordt nog slechter. Dat beetje waar ik nog wel controle over heb houd ik met beide handen krampachtig vast. Soms te perfectionistisch, maar ik kan niet anders, want het verlies vergroot de compensatiedrang alleen maar. Dit emotionele litteken is onderdeel van mijn leven.

Echt waar, soms kan ik er mee dealen en accepteer ik hoe het leven is, maar als ik lang word overvraagd en overbelast raak voel ik hoe ik langzaam instort en daardoor komt alles in mij daartegen in opstand. Als een hamster in zo’n achterlijk molentje probeer ik weg te rennen. Maar helaas, er is geen ontsnappen aan. Ik zal het moeten aanvaarden zoals het is. Ik heb geen keus. Ik kan mij nu beter mindful overgeven aan wat is en het oordelen loslaten, yeah right, en leven in acceptatie (lukt ook niet altijd, maar ik blijf verwoede pogingen doen). 

Maar al met al, nu dus pas op de plaats. Inmiddels heb ik echt wel geleerd hoe het niet moet, maar ga er maar aanstaan. In mijn kapotte scootmobiel kunnen nieuwe accu’s worden gezet, of de oplader vervangen. Mijn eigen lege accu of oplader kan niet worden vervangen, dus ik moet het doen met wat ik heb en eerst de drooggekookte accu opnieuw zien op te laden. Langzaam aan…en extra zuinig zijn op mijn lepels. 

Liefs,

Eveline 💚