Nieuws over Tessa’s Tijd

door Eveline, posted in Dieren

🎉Hoera! 

Vanaf 4 oktober is Tessa’s Tijd overal te koop of (online) te bestellen!  Mooie dag, datum, toepasselijker kan niet! ❤️🐾

Het is voor mij de laatste tijd een beetje een emotionele rollercoaster, er gebeurt zoveel tegelijk, maar wat ben ik blij dat Tessa’s Tijd nu eindelijk het levenlicht ziet. 

De cover is een beetje aangepast zoals je misschien ziet, o.a. staat er in plaats van ‘roman’ nu ‘waargebeurd verhaal’. Vanuit mijn omgeving kreeg ik de feedback dat een waargebeurd verhaal meer aanspreekt dan een roman en ik denk zelf ook dat het beter past. Het is lastig om het in een hokje te plaatsen, aangezien het mijn verhaal is maar wel in boekvorm gegoten.

Weer geeft Tessa mij houvast in een moeilijke periode, ze flikt het gewoon weer. Het blijft bijzonder hoe zij mijn leven sturing geeft. Iedere keer wanneer ik denk vast te lopen, geeft zij mij kracht en houdt ze mij op de been. Hoe werkt dat toch? Het lot? Mijn beschermengel? 

Wat leuk is om te vermelden is dat ik volgende week een interview heb met een journalist van het AD, en dit artikel ook gekoppeld wordt aan dierendag. Heb jij nog leuke ideeën of ken je mensen die kunnen helpen om Tessa’s Tijd in de schijnwerpers te zetten dan hoor ik het graag! 

Ik ben nog aan het nadenken over flyers of posters. 

Gelukkig krijg ik veel hulp en steun, waar ik heel blij mee ben, alleen zou ik het niet redden. En zonder jullie natuurlijk, en mijn volgers op social media, ben ik ook nergens. Ik kan het niet alleen, Tessa’s Tijd beschouw ik daarom ook echt als iets wat we samen hebben gefikst. Ik ben iedereen die mij op wat voor manier dan ook heeft gesteund en geholpen enorm dankbaar🙏🏼 

Het blijft nog een beetje vreemd en onwerkelijk idee, dat Tessa’s Tijd nu echt als boek uitkomt. We gaan het beleven lieve mensen, ik ben heel benieuwd, ook naar jullie reacties. Ik zou het natuurlijk ook heel fijn vinden als je ergens een review achterlaat, of iets in het gastenboek (www.tessastijd.nl) schrijft. 

Volg Tessa’s Tijd vooral ook op social media; Instagram, Facebook , Twitter . Daar komen vanaf 4 oktober, in samenwerking met de uitgever, leuke winacties!

Liefs,

Eveline 💚

Tessa’s Tijd

door Eveline, posted in Dieren

Even een update wat betreft het uitkomen van mijn boek Tessa’s Tijd.

In februari heb ik het boekcontract getekend bij https://bloemendaluitgevers.com/

Tessa’s Tijd komt dit najaar uit, waarschijnlijk in september.

Ik heb begin april alles qua tekst en beeldmateriaal ingeleverd bij de uitgever, daarvoor heb ik samen met Inge van der Krabben op de valreep het boek nog een keer doorgenomen en nog even de puntjes op de i gezet. Ik vond het erg leuk om met ‘een echte schrijver’ samen te werken en haar adviezen te verwerken. Natuurlijk blijf ik onzeker, dat zit nou eenmaal in mijn aard, maar ik hoop dat het goed wordt ontvangen en de lezer te raken met mijn verhaal. Ik heb mijn uiterste best gedaan, meer kan ik niet doen.

Mijn gezondheid blijft mij parten spelen, dat is ook niet zo vreemd. Als ik terugkijk op mijn ziekzijn, en alles wat er later nog bij is gekomen en naar boven is gekomen, is het gezien de omstandigheden een enorme opgave geweest om alles voor elkaar te krijgen. Ik ben dan ook opgelucht en blij dat het boek binnenkort bij de drukker ligt.

Na het uitkomen volgt de volgende uitdaging, namelijk het boek onder de aandacht brengen. Aangezien ik geen beroemde schrijver ben zal ik zelf ook mijn boek moeten gaan promoten, want als mensen niet van het bestaan weten kunnen ze je boek ook niet lezen. En dat zal met mijn weinige energie niet meevallen. Ik hoop dat ik op jouw loyaliteit mag rekenen en jij ook mijn boek wil helpen promoten tegen die tijd. Ik vind het erg spannend allemaal, die boekenbranche is een wereld op zich die ik niet ken. Het is bij mij nu ook een mengelmoes van gevoelens, van leuk naar doodeng, van enthousiasme naar twijfels. 

Ik mag de cover alvast met je delen dus die laat ik je bij deze graag zien. Ik hoop dat je het mooi vindt en het je aanspreekt. 

Hieronder een afbeelding van de achterkant met de flaptekst.  

Zodra ik de datum weet wanneer het boek uitkomt, zal ik er hier ook iets over schrijven. Wil je in de tussentijd op de hoogte blijven of meer informatie, foto’s en video’s, kijk dan op de website https://tessastijd.nl/, instagram en/of op de facebookpagina van Tessa’s Tijd.

Liefs,

Eveline 💚

Van het hart

door Eveline, posted in persoonlijke groei, verbinding

Ik kreeg deze prachtige roman ‘van het hart’ van Inge van der Krabben. Ze heeft mij geholpen met de laatste loodjes van mijn eigen boek, dat waarschijnlijk dit najaar verschijnt. Ik zal hier ook binnenkort een blog over schrijven.

Het boek van Inge gaat over verlies en rouw, heling en veerkracht, liefde en een echte vriendschap. Iedereen kent rouw en rouwen doet iedereen op zijn of haar eigen manier. En toch is het, ondanks dat het onderdeel van het leven is, vaak een taboe.

De hoofdpersoon is Mies Goedhart, een 75-jarige weduwe, die zich aansluit bij een rouwgroep. Waar ze in eerste instantie weerstand voelt en er op aandringen van haar zoon schoorvoetend naartoe gaat, vindt ze er gaandeweg troost, herkenning en ontstaat een hechte vriendschap tussen haar en huiler Hugo, pandabeer Kat, vleermuis Constance, de stille Kees en Ina.

Ondanks het onderwerp is het niet zwaar, blijft de toon luchtig en is het met de nodige humor geschreven. Ik was ontroerd, schoot met regelmaat in de lach en leefde mee met Mies en de andere leden van de rouwgroep.

Wat ik ook mooi vond in het boek is de uitleg van de twee benen van rouw. Je kunt verdrinken in je verdriet. Maar je kunt ook je verdriet negeren en doordenderen, totdat het lichaam stop zegt. Het is de afwisseling van je herstel- en je verliesbeen dat je er doorheen trekt; het ene moment geef je je over aan het verdriet en verlies en het andere moment ligt je focus bij je herstel. Balans dus, evenwicht zoeken, iets wat ik zelf soms ook nog steeds moeilijk vind, maar ik denk dat velen dat zullen herkennen.

Na het dichtslaan van de laatste bladzijde vraag ik mij af hoe het nu verder gaat met Mies en Hugo, Willem en Joep, en de vrienden van de rouwgroep. Ik mis ze zelfs een beetje.

Het boek is opgedragen aan iedereen die iets verloren heeft, dat hoeft niet specifiek de dood te zijn. We verliezen namelijk continu, daardoor groeien we. Én het is een boek voor iedereen die een fijn verhaal wil lezen. Aanrader dus! 

“Als mensen intens rouwen, geeft dat alleen maar aan hoeveel liefde er was. Rouw is de achterkant van liefde.”

Liefs,

Eveline 💚

Boekrecensie “Hoe Overleef je?”

door Eveline, posted in gezondheid

“How not to die” van de Amerikaanse arts Michael Greger was een bestseller en de Nederlandse vertaling “Hoe overleef je?” is ook hier succesvol. Hij schreef dit bijzondere boek samen met schrijver en journalist Gene Stone. Greger deelt zijn kennis, en meer dan duizend video’s, ook op zijn non- profit website: Nutritionfacts.org.

Eerste deel

In het eerste deel behandelt hij vooral de wetenschap die aantoont wat een grote rol een plantaardig dieet, dat rijk is aan bepaalde voedingsmiddelen, speelt in het helpen voorkomen, behandelen en zelfs omkeren van vijftien belangrijkste doodsoorzaken.

Het gaat over het waarom en hoe je gezonder kan eten, alles gebaseerd op en ondersteund door wetenschappelijk onderzoek. Hij legt uit hoe artsen worden opgeleid en medicijnen studeren ipv gezondheid. Ik heb daar in mijn blogs ook weleens aandacht aan besteed. Het is zo krom als wat dat artsen meer betaald krijgen naarmate ze meer medicijnen voorschrijven. Aan preventie, gezond leven en eten, wordt vrijwel geen aandacht besteed. Ook niet in de opleiding.

Hij behandelt 15 veelkomende welvaartziektes, die vaak tot de dood leiden. Legt uit waardoor ze ontstaan en hoe je met voeding het proces kan stoppen of zelfs genezen. Hij pleit voor onbewerkt plantaardige voeding (whole food plant based). Eigenlijk is het hele boek een lofzang voor plantaardig eten. En hoewel de meeste mensen inmiddels wel weten dat plantaardige voeding beter is voor je gezondheid, ik heb dat zelf ook aan den lijve ondervonden, toch heb ik soms een beetje moeite met zo’n stellige bewering dat vrijwel alle ziektes omkeerbaar zijn door de juiste voeding en leefstijl. Maar feit blijft dat je zelf veel kan doen, je leefwijze en voeding hebben grote invloed op je gezondheid. En dat is natuurlijk een mooie boodschap. 

Hij legt uit hoe dierlijke producten de boosdoener zijn en hoe opmerkelijk de resultaten in korte tijd wanneer mensen overstappen op onbewerkte plantaardige voeding. Sommige verbanden, bv de invloed van zuivel en eieren op borst en prostaatkanker vind ik niet verrassend, maar hij benoemt ook onderzoeksresultaten die je niet direct verwacht. Het boek is daarom ook een mooi naslagwerk.

De 15 welvaartsziekten die behandeld worden zijn: hart en vaatziekten, longziekten, hersenziekten, spijsverterings-kankers, infectieziekten, diabetes, hoge bloeddruk, leverziektes, bloedkanker, nierziektes, borstkanker, depressie, prostaatkanker, Parkinson en iatrogene ziekten (veroorzaakt door medisch handelen)

Tweede deel

Hij deelt in dit deel voedingsmiddelen die je (vaker) zou moeten eten. Wat van die praktische tips zal ik kort benoemen. Wat mij opviel is dat hij in dit deel minder fanatiek is. Hij zegt bijvoorbeeld dat niemand perfect is en het geen ramp is als je een keer iets slechts eet. Zo is biologisch natuurlijk het beste, maar je kunt nog altijd beter niet biologische groenten en fruit eten dan junkfood. Deze zin trof mij dan ook, over de valkuil van het alles of niets denken: We kunnen niet toestaan dat “perfect” de vijand van het goede wordt.

Gregor heeft een handige lijst gemaakt Dr. Gregor’s dagelijkse dozijn, zodat het makkelijker is om gezond te worden/blijven. Hierin staan de 12 belangrijkste dagelijkse voedingsmiddelen.

-Bonen- alle peulvruchten, liefst 3 porties per dag. Eet ze zoveel mogelijk overal in of bij. Maak bv linzendip, hummus, of zwarte bonen brownies. Hij geeft de tip, zorg dat er altijd een pot peulvruchten in de keuken of koelkast staat, klaar voor gebruik.

-Bessen- alle eetbare kleine vruchten( ook bramen, kersen, moerbeien, frambozen) Bramen en Gojibessen springen eruit vanwege het hoge gehalte aan antioxidanten. Hoe donkerder de kleur van fruit, hoe beter. Tip, zorg voor diepvries fruit (en groene bladgroenten) in je vriezer, handig om ergens bij of door te doen.

-Ander fruit- citrusfruit, mango en kiwi hebben de voorkeur, maar ook besteed hij aandacht aan appels, watermeloen, dadels en gedroogd fruit. En let op dat je veel felgekleurd fruit (en groenten) eet in verband met vitamine A en antioxidanten. (zo is rode ui ook beter dan witte ui). Varieer zoveel mogelijk, probeer nieuw fruit. Kijk eens op de markt of bij een Aziatische supermarkt, daar vindt je vaak ook weer andere soorten fruit. 

-Kruisbloemige groenten- (liefst dagelijks) bv bloemkool, boerenkool(chips van maken?) broccoli en rode kool (kiemen).

-Groene bladgroenten- heel belangrijk, dagelijks en liefst 2 porties!  bv spinazie, boerenkool, rucola, snijbiet. Donkergroene bladgroenten zijn de gezondste groenten (verwerk ze in smoothies, salades).

-Andere groenten- bv wortelgroenten, witlof, asperges, bieten, paddenstoelen ( champignons, oesterzwam, portobello en shiitake), bataat, pompoen, paprika, en vooral knoflook, prei en uien. Rauwe groenten, bv paprikareepjes en wortel, kun je lekker dippen in hummus of bonendip.

-Lijnzaad- superfood, onder andere vanwege omega3, dagelijks 1 eetlepel. (lijnzaadmuffins, crackers, of door de soep of yoghurt).

-Noten- handje per dag, bijvoorbeeld walnoten( omega3), amandelen, 2 paranoten vanwege selenium, cashewnoten, chiazaad, hazelnoten, hennepzaad, macadamianoten, pecannoten, pistachenoten, pompoen en zonnebloempitten, sesamzaad. Volkoren boterham met pindakaas is simpel en supergezond om meerdere redenen.

-Kruiden en specerijen- bovenaan staat kurkuma (dagelijks, en altijd met snufje peper). Er is verder keus genoeg, zoals bv basilicum, kardemom, komijn, kaneel, koriander, oregano, marjolein, kruidnagel, gember, pepermunt, saffraan, tijm, enz. Tot slot roemt hij Amla, poeder van gedroogde Indiase kruisbes, een wonderbes en de belangrijkste plant in de Ayurvedische geneeskunde.

-Volkoren granen- gerst, zilvervliesrijst, boekweit, gierst, haver(mout), popcorn, quinoa, rogge, teff, volkoren pasta en wilde rijst, amarant, volkorenbrood. Wissel dit ook af, variatie is belangrijk.

-Dranken- belangrijkste is water, gevolgd door thee (liefst groene, witte thee, kruidenthee, hibiscus of gemberthee). Hij geeft ook tips voor het zelf maken van gezonde dranken. Voldoende drinken is van levensbelang.

-Lichaamsbeweging- hoewel het boek over voeding gaat besteedt hij ook aandacht aan voldoende beweging. Het algemene advies is minimaal een half uur per dag, zijn advies is om gemiddeld een uur intensief te bewegen.

Wat hij adviseert om vaker te eten, vanwege de bijzondere werking: vooral vezels, kurkuma, boerenkool, bietjes, rucola, broccoli, spruitjes, edelgist(heel gezond en makkelijk in gebruik), paddenstoelen, bonen, havermout, noten, pinda’s, bessen, blauwe druiven, aardbeien, kersen, zivervliesrijst, azijn, kruiden en specerijen (zoals kaneel, saffraan) Gebruik weinig of geen olie tijdens het bakken/bereiden, wist je dat gewoon water ook prima volstaat?!

Conclusie

Een prachtig boek voor iedereen die geïnteresseerd is in gezonde voeding. Het leest makkelijk en is overzichtelijk ingedeeld, ondanks dat het een dikke pil is van 400 pagina’s. Daarnaast is het ook echt een boek om te bewaren als naslagwerk. Ook staan er makkelijke recepten en voorbeelden in (deze salade bijvoorbeeld; van spinazie, rucola, walnoten, kikkererwten, paprika en tomaat) En smaakt dit naar meer, hij heeft ook een “hoe overleef je” kookboek geschreven.

Hier kun je het boek bestellen:

https://uitgeverijpassie.nl/boeken/hoe-overleef-je

Liefs,

Eveline 💚

Notificatie: Ik heb dit boek (recensie-exemplaar) gekregen van de uitgever, er zijn verder geen commerciële doeleinden aan verbonden.

10 november, Keratoconus awareness day

door Eveline, posted in gezondheid

Wanneer ik vertel dat ik slecht zie is het eerste wat mensen vragen waarom ik dan geen bril draag. Omdat je niet aan mij ziet dat ik een visuele beperking heb kunnen mensen het soms maar moeilijk begrijpen of zich hier enigszins in inleven.  

Keratoconus betekent dat het hoornvlies vervormt en kegelvormig wordt (keratos= hoorn, conus= kegel), waardoor het zicht wazig wordt en het vaak dubbel zien veroorzaakt. Het begint meestal in je pubertijd, en gewoonlijk in beide ogen. Daarbij ontdekte ze ook rond deze leeftijd dat mijn rechteroog lui was. Daar is nu de keratoconus ook het ergst. Ik zie nog maar weinig met dat oog. Later was het andere oog zo solidair om ook mee te doen. 

De onregelmatige bolvorming van het oog leidt tot vervorming van beelden. Ook fel licht en directe lichtinval is voor mij lastig en extra vermoeiend. De vermoeidheid betekent ook dat ik niet lang achter elkaar kan lezen of schrijven. Ik kan nog redelijk zien, vnl met mijn linkeroog, wat het minst is aangetast.  Maar mijn ogen zijn snel vermoeid, droog (ondanks druppelen) en geirriteerd. Mijn oogspieren hebben moeite om de focus vast te houden en werken niet optimaal samen, dus ik moet mij erg concentreren en heb veel rustmomenten nodig.

Ik heb een aangepaste bril voor veraf, maar die kan ik alleen op als ik stilzit omdat ik anders geen diepte zie. Mijn leesbril is aangepast aan de hoornvliesafwijking waardoor het een prijzig brilletje is en ik daarom altijd goedkope leesbrilletjes bij me heb, al gaat ook daarmee het lezen steeds moeizamer. Er is sinds kort een gespecialiseerd keratoconus centrum in Zoetermeer die ook brillen schijnt te kunnen maken en waar ik lovende berichten over hoor, maar zelf nog geen ervaring mee heb. 

Maar ook al zie ik iets, wil dat nog niet zeggen dat ik het ook herken. Ik kan schrikken van een plant die onverwachts waait in de wind, of van iemand die ik niet heb zien aankomen.

Omdat ik mij moet focussen om goed te zien, gaat veel langs me heen.

Dat resulteert in zwaaiende mensen die mij later teleurgesteld terechtwijzen dat ik niet terugzwaaide, of de vraag waarom ik schrik als iemand plots voor me staat.

Leg dat maar eens uit. Net als dat ik veel invul, wat weer maakt dat ik rare woorden lees of verkeerde inschattingen maak. In eerste instantie dacht men aan dyslexie, maar later bleek het ook hierdoor te komen. Ik lees een paar letters van een woord en vul dan onbewust de rest van het woord in. Met als gevolg dat ik bijvoorbeeld hatelijke groeten of hartelijke groenten lees, en een tweeling is heel iets anders dan een tweedeling, waardoor ik vaak mijn zinnen of stukken tekst meerdere keren moet herlezen maar daardoor ook zo mijn binnenpretjes heb omdat er de vreemdste zinnen ontstaan. 

Toch is dit in combinatie met de rest van mijn beperkingen natuurlijk een ongelukkige samenloop, en zal het je niet verbazen dat onderzoekers ook hier er steeds meer achter komen dat de oorzaak iets met een verstoord imuunstysteem te maken heeft.

Het slechte zien veroorzaakt vermoeidheid, maar vermoeidheid veroorzaakt ook dat ik slechter zie.  Kun je het nog volgen? 

Onbegrip is ook voor mij vaak een struikelblok. Omdat je aan de buitenkant niet ziet dat ik chronisch ziek ben, word ik eigenlijk altijd chronisch overschat. Ligt ook voor een deel aan mezelf. Ik doe mijn uiterste best om zo goed mogelijk mee te komen en als dat niet lukt geef ik niet toe, maar doe ik alleen nog maar meer mijn best. Dat is slopend en put je uit. 

Qua behandelingen is er wel het een en ander aan te doen, maar niet alles is even succesvol en dan zijn er nog de risico’s die eraan kleven. Bij vergevorderde keratoconus is een chirurgische ingreep zoals een hoornvliestransplantatie vaak de enige oplossing.

Maar ook hierbij zijn risico’s die je niet moet onderschatten, daarom gaan ze hier pas op over als je zicht nog maar heel weinig is. Logisch, want hoe beter je ogen hoe meer je te verliezen hebt. 

Ik wens dat er meer aandacht voor deze aandoening komt, en daarom mijn bijdrage op deze wereldwijde Keratoconus awareness day en verder wens ik iedereen een heldere open blik, vooral dat laatste.

Liefs,

Eveline 💚

Mildheid, moed en hoop

door Eveline, posted in Geen categorie

Pas zag ik een tv programma over een hospice wat een inkijkje gaf in het dagelijks leven daar. Wat mij vooral opviel was de onderlinge band, de liefde en respect, de harmonie. Er was niet alleen treurnis, er was juist ook ruimte voor plezier en ontspanning, er hing een sfeer van onderling vertrouwen en verbinding met elkaar. Het deed mij met weemoed terugdenken aan mijn vroegere werk in het zorgcentrum, en waarom ik dat zo fijn vond.

Niet de extreme werkdruk, niet de vervelende collega’s of onaardige leidinggevende. Nee, dat mis ik niet. Wat ik wel nog altijd mis is het oprechte contact met de bewoners.  Dat vluchtige oppervlakkige contact, wat tegenwoordig normaal lijkt, kan ik niet veel mee.

 

‘Hoe gaat het, alles goed?’ roept iemand in het voorbijgaan of in een volle huiskamer op een verjaardag. Waarop de ander antwoordt, ‘Ja goed hoor, je weet hoe dat gaat, druk hé? En met jou?’ ‘Ja nou hier ook, druk druk druk!’  Dit is toch geen interesse, dit gaat nergens over. Of zijn we zo vervlakt dat we dat serieus normale conversatie zijn gaan vinden? Leven we alleen nog maar voor de waan van de dag, en voor dat zelfgeschapen zelfbeeld? Ik merk dat ik daar moeite mee heb, omdat ik niet in dat oppervlakkige plaatje pas en er geen raad mee weet.

Wat ik vaak mis is echt contact. Praten over wezenlijke zaken, over leven en dood. Over dat wat er werkelijk toe doet en wat er in de ander omgaat. De mensen met wie ik dat kan zijn op een hand te tellen. Op mijn werk had ik dat contact, kon ik er werkelijk toe doen. Natuurlijk was het soms confronterend, was de dood altijd dichtbij en maakte ziekte en afhankelijkheid een mens intens kwetsbaar. Maar daar lag juist de kracht om iets te kunnen doen voor een ander en met mijn leven.

 

Toen ik ziek werd viel dat weg en belandde ik aan de andere kant. Viel dat even tegen. Ik ervaarde hoe weinig mensen moeite doen om wezenlijk contact te maken en hoe mensen weglopen voor ziekte en tegenslag, letterlijk en figuurlijk. Die verbinding en diepgang die ik zo nodig had vond ik bij mijn dieren. Hun aandacht, liefde en trouw hielpen mij door de dag en troostten mij in de nacht. Waar de rest te druk was, hadden zij alle tijd voor mij.

En na Tessa’s dood groeide langzaam het besef dat ik door middel van het schrijven van mijn boek weer opnieuw verbinding kon maken, met mensen die daarvoor openstaan. Mensen raken door het vertellen van mijn of ons verhaal. Te vertellen over de bijzondere band met Tessa, de eenzaamheid van het ziek zijn, het verloren voelen, buitenspel staan. Maar ook over doorzetten, over iedere keer weer moed verzamelen, en over mijn liefde voor Tessa en dieren in het algemeen. Zou het dan allemaal toch nog enige zin hebben? Zou ik dan in ieder geval iets kunnen nalaten, in mijn poging om mensen te raken met mijn verhaal?

 

Beetje bij beetje krabbelde ik jarenlang op met mijn boek als houvast. Tot het misging en ik weer steeds minder kon. Mijn gezondheid ging achteruit en mijn lijf waarschuwde mij als eerste, het gaat niet goed. Van fluisteren ging het over naar schreeuwen, maar ik wilde het niet horen. Het is belangrijk om naar dat lijf te luisteren, ik weet het als geen ander en ben er het levende bewijs van, en toch negeerde ik alle noodsignalen die het mij gaf.  Weerstand, alles in mij kwam in verzet, want het weten is een…er gehoor aan geven is een tweede.

Hoe kan ik dit accepteren? Dat ik moet loslaten waar ik zo mijn best voor heb gedaan? Alles wat ik kan doen is opnieuw vertrouwen dat het uiteindelijk goedkomt, vertrouwen hebben in het proces en mijn levenspad.

 

Zo vertrouw en geloof ik ook heilig in mijn boek, alleen de juiste uitgever heeft zich nog niet gemeld. En anders denk ik erover om op zoek te gaan naar een ervaren schrijver die met mij wil kijken en sparren hoe we het manuscript misschien nog een level hoger kunnen krijgen. Maar het is ook een kwestie van een lange adem hebben. Er komen zoveel boeken uit, je moet net een uitgever kunnen vinden bij wie dit boek (in het fonds) past. Het manuscript ligt nu bij een uitgever die interesse toonde, maar het blijft afwachten of deze er ook de nodige tijd en energie in wil steken. Het lastige van mijn situatie is dat ik het niet zelf kan uitgeven omdat ik daar de energie niet voor heb.

Wist je veel beroemde schrijvers zoals bv J.K. Rowling in eerste instantie tientallen afwijzingen kregen en manuscripten van bestsellers soms jarenlang onder in een la bleven liggen? En zo heeft bv ook Walt Disney 300 banken bezocht om een financiering te krijgen voor zijn eerste film en heeft Edison 10.000 pogingen gedaan voordat hij met elektriciteit een lamp kon laten branden. Zo zie je maar…de aanhouder wint. En dat helpt mij om te blijven vertrouwen dat het goedkomt, ik geloof in het bijzondere verhaal en onderliggende boodschap.  In het levensverhaal van Tessa en wat wij samen hebben meegemaakt. Alleen…hoe krijg ik die ene uitgever zover om met mij in zee te gaan?

Een lange adem hebben dus…en de juiste uitgever zien te vinden. Als ik iets heb is het wel geduld en doorzettingsvermogen. Alles is onzeker, maar daarmee staat ook alles open. Dus wordt vervolgd, dat is zeker!

 

Rest mij nog jou hele fijne feestdagen te wensen, een goed uiteinde en een mooi, gezond en liefdevol 2020. Dank voor het lezen van mijn blogs het afgelopen jaar, en de vele reacties die ik mocht ontvangen. Dat heb ik erg gewaardeerd. Want weet je, jouw tijd en aandacht is het mooiste cadeau wat je een ander kunt geven, dus dank 🙏🏻

Kerst is mildheid voor het verleden, moed voor het heden en hoop voor de toekomst.  Agnes M. Pahro

 

Liefs,

Eveline💚

Dat wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

door Eveline, posted in persoonlijke groei, verbinding

Kuiken

Hoewel het veganisme voor zoiets moois staat, hebben veel mensen moeite met het woord veganist. Ik heb dat soms ook, door de sociale en morele oordelen, het cynisme en aan de andere kant het gevoel dat de “vegan police” overal verdekt staat opgesteld om je te betrappen op een overtreding. Het is jammer dat er zoveel onbegrip is. Iedereen doet z’n best en probeert zo goed mogelijk te leven, de meeste mensen dan, uitzonderingen daargelaten.

 

Ik omarm het principe van het veganisme, kan me in de omschrijving helemaal vinden. Toen ik ermee in aanraking kwam voelde het dan ook als thuiskomen. Dit omschreef precies waar ik zo mee worstelde, het meten met twee maten. Het is een terugkerend thema, iets wat mij bezighoudt.

hond-varken

Het zogenoemde speciesisme, het ene dier aaien en vertroetelen terwijl het leven van een ander dier niets waard is. Ik begrijp het niet en zal het ook nooit begrijpen. Waarom de een meer waard zou zijn dan de ander, zowel qua mens als dier. Omdat je de een (her)kent of denkt te kennen en de ander vreemd is? Bepaalt dat hun waarde?

Een vervelende menselijke eigenschap komt ook bij veganisme om de hoek kijken, die van voor en veroordelen. Zowel van verstokte carnivoren die alles veroordelen en negatief belichten wat ook maar iets met veganisme te maken heeft tot de harde kern van veganisten die iedereen veroordeelt die niet voldoet aan hun leefregels. Ik hing en hang er nog steeds ergens tussen in, omdat ik niet geloof in die hokjes.

Natuurlijk vind ik het ook lastig als mensen het niets lijkt te kunnen schelen en alleen maar hun eigen vertier najagen. En toch denk ik oprecht dat deze mensen niet het kwaad vertegenwoordigen, maar het eerder gebrek aan kennis en empathie is. Het is angst die ze drijft, angst voor verandering. Bang dat ze iets tekort zullen komen, tekort worden gedaan, wanneer ze in hun ogen iets zouden moeten opofferen voor een ander of het grote geheel.

En die weerstand en tweedeling zie je in bredere lijn in veel dingen terug, kijk maar naar onze tradities of gewoontes die vragen om aanpassingen. We bestormen woedend het Maliveld in Den Haag als iets ons niet aanstaat, terwijl die regels er zijn voor ons welzijn, het behoud van onze natuur en leefwereld. Het verontwaardigde individu lijkt een belangrijkere plek in te nemen dan het grote geheel en de bereidwilligheid om je aan te passen lijkt ver weg. Niets is blijvend en dat is maar goed ook, ook al verzetten mensen zich hiertegen.
Terug komend op het veganisme. Waar de weerstand tegen het woord veganist vandaan komt, komt meer door het stempel dat anderen er op drukken. Ik vind generaliseren en hokjesdenken vreselijk en worstel daarom zelf ook met de term vegan of veganist, hoewel ik vegan al vriendelijker vind klinken. Zelf gebruik ik meestal de term plantaardig, al dekt dat ook de lading niet helemaal.

Ik wil niet bij een groep horen, omdat ik mij niet wil identificeren met een groep. Ik houd niet van grote groepen mensen, van het wij-en zij- gevoel. Wij horen erbij, zij niet. Jij hoort niet bij ons clubje omdat je anders bent. Het is volgens mij de basis van al het kwaad in de wereld. Het principe van het veganisme omarm ik, maar de starre regels die daarbij lijken te worden gehanteerd door sommige veganisten schrikt mij af.

Zo interesseer ik mij ook in de verschillende geloofsovertuigingen en filosofische stromingen, maar heb ik niets met religie. Niets met dogma’s en opgelegde leefregels. Volgens mij is er maar één belangrijke leefregel: doe andere levende wezens geen kwaad. Als je dat belangrijk vind denk je in wezen al als een veganist, dat is de basis van het veganisme. Dat wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Zo simpel is het.

Het zou de wereld in ieder geval tot een betere plek maken. Als we alles wat leeft liefdevol met respect zouden bejegenen zouden er geen oorlogen zijn, geen slachthuizen, geen boze varkensboeren, geen zwarte piet discussies, geen kinderarbeid of onderdrukking van vrouwen, geen homohaat, en geen slechte gezondheidszorg. Dan stond liefde bovenaan. Liefde en zorg voor alles wat leeft, met elkaar rekening houden en voor elkaar zorgen. Mooie gedachten om mee te nemen de komende maanden.

Sinterklaas is sinds zaterdag weer in het land en daarmee ook de onverdraagzaamheid helaas. Wat ooit een kinderfeest was is verworven tot een excuus om onderhuids racisme de vrije loop te laten. Ook hier verzet en tweedeling en het bagatelliseren van gevoelens.

Wat er afgelopen zondag tijdens een voetbalwedstrijd gebeurde is vreselijk, het racistisch uitschelden van een voetballer, al is dit al lange tijd aan de gang. Hulde voor de scheidsrechter die een statement maakte door de wedstrijd stil te leggen. Het is een begin. Maar is het niet een probleem van ons allemaal? Moeten we niet vaker opstaan tegen racisme, zelfs als een opmerking zogenaamd grappig is bedoeld? 

Misschien is mijn verontwaardiging en hartzeer over racisme, sexisme, speciesisme, allemaal terug te voeren naar hetzelfde basisprincipe en vind ik dat verzet terug in het veganisme. In feite voeren ze eenzelfde strijd, die tegen onrecht en discriminatie.

GoVegan

We zijn de weg een beetje kwijt. Misschien moeten we met elkaar meer kijken naar wat ons verbindt in plaats van wat ons onderscheidt. En wie weet gaan mensen dan vanzelf meer openstaan voor veganisme. Want los van alle regeltjes, franje en opsmuk, in de basis gaat het om liefde voor het leven.

Om verbinding en compassie voelen…

voor mens, dier en onze mooie planeet.

 

Liefs,
Eveline💚

Waar komt mijn liefde voor honden vandaan?

door Eveline, posted in Dieren, verbinding

puppy

Waar komt mijn liefde voor honden vandaan? En wat heb ik toch met poedels?

Laten we vooropstellen….ik ben geen gedragsdeskundige, geen expert in hondengedrag, maar gewoon iemand met interesse en vooral liefde voor honden.

Mijn eerste ervaring met honden had ik al als klein meisje met de honden Spenny en Cindy. De eerste was een kruising poedel/bouvier en Cindy een grijs dwergpoedeltje.

Vooral met Cindy kreeg ik een sterke band.

Ze woonden bij een mevrouw waar ze geen goed thuis hadden, en ik deed mijn uiterste best om hun leven wat aangenamer te maken. Ik liet ze uit en verzorgde ze zo goed ik kon. Toen Spenny verhuisde naar een beter thuis richtte ik al mijn aandacht op Cindy, die minder geluk had. Misschien dat ik daarom zo zielsveel van dat hondje hield, ze was zo kwetsbaar en had niemand anders die zich om haar bekommerde.

Ik weet nog hoe ik in het plaatselijke parkje, het schapenweidje genaamd, met Cindy het hierkomen oefende met een lang touw. Niet om haar te trainen of mijn wil op te leggen. Daar dacht ik niet eens over na, maar ik zocht verbinding, meer contact, zodat zij los kon lopen en we veilig samen konden spelen. Het zou haar leven zoveel leuker maken. Cindy was jong en huppelde om mij heen aan het lange touw, ze deed gek en uitdagend. Het hondje wilde alleen maar spelen en rennen.

Ik trok voorzichtig het touw met Cindy naar mij toe en herhaalde onderwijl duidelijk het woordje “hier”.  Eenmaal de vangst binnen knuffelde ik met haar. Ze gaf me likjes in mijn gezicht. En ik bleef herhalen: “Dit is hier, begrijp je het? Dit is hier!”

Hoe oud zal ik geweest zijn, jaar of tien?

IMG_0410

Al snel had ze het door en kon ze los met mij spelen. Tussendoor  bleef ik af en toe hier roepen, dan knuffelden we even en speelden weer verder. Het was een leuk spelletje voor ons allebei. Zo leerden we elkaar beter kennen, en leerde ik haar ook zitten. Zodra ze ging zitten zat ik op mijn hurken bij haar en vertelde haar dat dit “zit” was. Ze keek me dan liefdevol aan, zoals altijd, en al snel was een opgetogen “zit” zeggen voldoende om haar snel te laten zitten. We hadden samen zo’n plezier. Ik leerde haar pootjes geven en blijven staan. Onze band werd alleen maar hechter.

Soms denk ik weleens, niets afdoend aan alle deskundigen en wetenschappers, is oprechte aandacht en samen ergens plezier in hebben niet het allerbelangrijkste? Regels of opvoeding is maatwerk, geen hond is hetzelfde. Net als ook ieder kind anders is. Staat een band krijgen en elkaar vertrouwen niet bovenaan als het aankomt op opvoeding? Is liefde niet de basis? Werd ik vroeger weleens naïef genoemd, of honend door zogenoemde deskundigen weggezet als iemand zonder kennis van zaken, omdat ik mij niet kon vinden in hun opvoedingsmethodes. De slipketting, het corrigeren van angstige honden, het verplichte spelen, een onzekere hond het zelf laten uitzoeken omdat honden het onderling wel regelen. Dit alles stuitte me zo tegen de borst. Ik ben zelfs eens bij een hondentraining weggelopen omdat ik mijn onzekere (asiel)hond niet in een omheinde bak, zonder vluchtmogelijkheid, door vreemde honden wilde laten bespringen. Tegenwoordig is dat heel anders en is de algehele zienswijze gelukkig veranderd, maar ik voel me nog altijd schuldig dat ik mijn toenmalige angstige hond niet voldoende heb beschermd en onbewust tekort deed. Ik liet mij dingen aanpraten waar ik niet achter stond.

Gelukkig zijn de tijden veranderd en zijn er tegenwoordig gedragsdeskundigen die je om raad kunt vragen, al bestaat er geen quick fix om een hond te laten doen wat jij wilt.  Je zult er altijd tijd en energie in moeten investeren.

Van hondenopvoeding of training had ik als kind nog nooit gehoord. Ik volgde mijn gevoel. Ik wilde alleen maar met Cindy communiceren, onze band versterken, haar begrijpen en samen overal naartoe kunnen. Toen ik laatst met een vriendin en haar honden op het strand was vertelde ik haar dat ik als jong meisje met Cindy naar het strand ging. Hoe leuk ik dat vond. Cindy was mijn beste vriendinnetje. We deelden alles, zelfs lekkers zoals een ijsje. Ik weet nog dat we naast elkaar op het houten bankje zaten voor de snackbar en omstebeurt een likje van het softijsje namen. Dat mensen afkeurend keken en het vies vonden begreep ik niet.

We hadden zo’n band dat ze altijd los met mij mee liep en mij als een schaduw overal volgde. Dit hondje heeft de basis gelegd voor mijn liefde voor honden. Ik was ontroostbaar toen ze stierf. Later volgden er andere honden in mijn leven, veel honden, ik liet ook honden uit van het plaatselijke asiel. Ook bleven bijzondere poedels steeds mijn pad kruisen. Ik verdiepte me in hondengedrag en opvoeding. Ik las er veel over, volgde een cursus kynologie en had zelf niet de makkelijkste honden uit het asiel.  Mijn tweedekans honden hebben mij zoveel geleerd en gegeven.

Als kers op de taart kwam Duitse herder Tessa in mijn leven, die de hoofdrol speelt in mijn boek en waardoor de liefde voor honden en dieren in het algemeen tot een climax kwam.

En toch…                                                                                                               

bij ieder poedeltje dat ik tegenkom denk ik altijd weer even met veel liefde terug aan Cindy.

 

Liefs,

Eveline 💚

 

Heimwee

door Eveline, posted in persoonlijke groei, verbinding

banner1

Het is iets wat iedereen in meer of mindere mate herkent, heimwee. Heimwee is het verlangen naar dat wat vertrouwd is. Heimwee naar vroeger, naar iemand, je oude huis, je eigen bed, vertrouwde omgeving, bekende geluiden of zelfs heimwee naar spullen. Materiële dingen zonder waarde voor anderen kunnen bij jou, als je ze moet missen of achterlaten, plots een melancholisch gevoel van heimwee oproepen.

 

foto2Het gaat dan natuurlijk niet om dat schilderijtje, of die specifieke bloempot. Nee, het gaat om het gevoel en die specifieke herinneringen die bijvoorbeeld zo’n oud stoeltje bij je oproept. Het kan ook een geur of bepaalde smaak zijn. Geprikkeld door je zintuigen voel, ruik, zie, hoor of proef je iets waardoor er van alles wordt getriggerd. Er komt een wereld aan herinneringen en associaties naar boven. Het roept mooie herinneringen of teleurstellingen en oude verwachtingen bij je op. Hoe rijker je gevoelsleven, hoe sterker dat misschien is ontwikkeld?

 

Heimwee is lastig om aan anderen uit te leggen. Er zijn mensen die nooit op vakantie gaan omdat ze alleen in hun eigen bed kunnen slapen. Of hebben zo’n heimwee naar huis dat ze er niet van kunnen genieten. Dat is voor buitenstaanders soms moeilijk te begrijpen.

 

Heimwee kent vele vormen en gezichten, en situaties verschillen. Als er sprake is van een verlies is dat een ander soort heimwee dan verlangen naar huis tijdens een vakantie. De een is onherroepelijk, de ander niet.

 

Ontheemd, verloren, verdrietig voelen, om het gemis of om verloren herinneringen. Vervlogen tijden en verloren dromen. Herinneringen die je te pas en te onpas lastig vallen of juist welkom zijn en een veilig gevoel van geborgenheid geven. Je herkent het misschien wel…zo’n vertrouwd gevoel dat je juist even troost kan geven. Die herinneringen en dat gevoel van heimwee is niets om je voor te schamen, het betekent namelijk dat je ergens om gaf of geeft.

 

BordjeTerwijl ik eet van de blauw/witte bordjes met klederdracht van Middelburg of Spaken, is het net of oma weer even bij me is. Zijn ze bijzonder of vind ik ze heel mooi? Nee, en toch betekenen ze veel voor me. Ze herinneren mij aan een liefdevolle tijd en geborgenheid. De vele logeerpartijen bij opa en oma, aan witte boterhammen met dik roomboter en een nog dikkere laag hagelslag. Televisie kijken tijdens het eten. Slapen in het grote bed. Oma’s kunstgebit in het troebele glas water op het nachtkastje. Ik kende dat huis tot in detail en loop er in gedachten nog weleens rond.

 

Het witte ouderwetse bad op pootjes, waar ik niet in mocht omdat anders de vloer en het plafond beneden nat werd. De grote zinken teil met water in de tuin, waar ik ‘s zomers in mijn gele badpakje in speelde. Het zoete aroma van de bloeiende magnolia. Het grind om het huis, waarin ik zocht naar de mooiste steentjes. Die teil heb ik nog, net als een mooi steentje waar oma bij de juwelier een hangertje van had laten maken. Het steentje is waarschijnlijk niets waard, maar wel voor mij. Ik weet nog hoe ik na uren in dat grind spitten trots binnenkwam en mijn schat toonde.

 

ValkenburgerlaanDit soort sfeervolle oude huizen noemde ik standaard “opa en oma huizen”. Eenmaal volwassen wilde ik dan ook niets liever dan in zo’n “opa en oma huis” wonen. Met grind, en een grote tuin rondom met vogels. Oma hield van dieren. Ze kon vertederd naar de musjes kijken die ze dagelijks eten gaf. In een groen plastic bakje kruimelde ze na het eten de boterhamrestjes om ze vervolgens in de tuin op het vogelvoederplankje uit te strooien. Samen keken we in de achterkamer door de openslaande deuren naar de etende vogeltjes.

 

Later droomde ik van een gezin in een “opa en oma huis”, met veel groen en dieren in en om het huis. En stiekem wenste ik ooit weer in het huis in Boskoop te kunnen wonen. Maar mijn zieke lichaam gooide roet in het eten, en ik moet het nu doen met herinneringen en oude verlangens ….en de daarbij komende gevoelens van heimwee.  Misschien bestaat er ook zoiets als heimwee naar je verlangens, volgens mij kun je ook heimwee hebben naar het beeld van hoe je jouw leven voor je zag. Het leven verloopt helaas vaak anders dan je het had voorgesteld.

klok

 

Ook met mijn vader deel ik de heimwee naar weleer. De dementie maakt hem alsmaar kwetsbaarder, maar ik vind toegang tot hem via ons verleden. Zolang dat nog lukt, is er een deel van hem over. Al verdwijnt hij stapsgewijs verder in die schemerwereld, waar ik hem niet altijd meer terug kan vinden. Als contact tot overlevingskunst is verheven, je alleen nog met liefde en gevoel communiceert, dan staat heimwee even aan de zijlijn geparkeerd. Maar eenmaal buiten, op weg naar huis, neemt die venijnig het roer over.

 

Heimwee betekent dat iets of iemand betekenis had, dat het belangrijk voor je was. Bedenk maar als het je weer eens overvalt en je jezelf verliest in oude herinneringen, dat je mist en verlangt naar dat wat je ooit liefde en vreugde schonk. Uit onderzoek blijkt dat zo’n 93% van de volwassenen er wel eens last van heeft.

 

Sta gerust een moment stil bij wat je voelt. Het is oké, het mag er zijn. Je hoeft het/jezelf niet te verstoppen. Voel je je verdrietig, wees dan lief voor jezelf. Neem een moment rust in de natuur of zoek een luisterend oor bij een lieve vriend of vriendin. Zodra je je ermee verbindt, het erkent dat het er mag zijn zal je zien dat het weer oplost of in ieder geval naar de achtergrond verdwijnt.

 

Liefs,

Eveline 💚

Lepels

door Eveline, posted in Geen categorie

En toen was ik door mijn reserves heen en zat ik in de lappenmand. De laatste tijd ging het fysiek steeds minder en werd ik ziek. Tja….mijn “lepels” waren al een tijdje op. Lepels? 

Er is een bekend verhaal dat uitlegt hoe het werkt als je zoals ik moet schipperen met je energie: De lepeltheorie. Kort komt het erop neer dat een chronisch zieke vrouw haar vriend een aantal lepels in zijn handen geeft en erbij zegt: ‘Dit is mijn dagelijkse energie.’ Ze geeft als voorbeeld dat ze ’s middags een paar uur weg wil. De vriend legt een paar lepels weg als symbool van de hoeveelheid energie waarvan hij denkt dat daarvoor nodig is. Hij heeft nog een flink aantal lepels, energie, in zijn handen. Ze schudt haar hoofd en corrigeert hem: ‘Ik moet die dag eerst nog opstaan, aankleden en ontbijten.’ 

Voor elk van die activiteiten pakt ze nog eens een aantal lepels uit zijn handen. Ineens ziet hij dat hij geen lepels meer overheeft. Ze legt uit, dat als ze te weinig energie heeft voor alle activiteiten op een dag, ze alvast een lepel van de volgende dag kan gebruiken. Maar dat betekent dan wel dat ze de volgende dag nog minder energie tot haar beschikking heeft. Haar vriend schrikt als het tot hem doordringt met hoe weinig energie ze het dus iedere dag moet zien te redden. 

Om uit te komen met het rantsoen is het pure noodzaak om alles strak te plannen en dagelijks prioriteiten te stellen. Boodschappen doen vandaag of onder de douche? Morgen naar de fysiotherapie of naar de dokter? Dilemma’s waar ik dagelijks mee worstel. En wat doe je als je niet meer kan kiezen en er steeds meer op je af komt? 

In mijn hoofd wil ik alles volhouden en wring ik mij soms in allerlei bochten om toch meer te kunnen, maar mijn lichaam komt in verzet. Het weigert gewoon op een gegeven moment, of zint op wraak zodat ik later alsnog die klap voor mijn hasses krijg.

Alle spontaniteit, gastvrijheid en het vermogen om goed voor mijzelf of anderen te kunnen zorgen verdwijnt daardoor. Mijn concentratievermogen wordt nog slechter. Dat beetje waar ik nog wel controle over heb houd ik met beide handen krampachtig vast. Soms te perfectionistisch, maar ik kan niet anders, want het verlies vergroot de compensatiedrang alleen maar. Dit emotionele litteken is onderdeel van mijn leven.

Echt waar, soms kan ik er mee dealen en accepteer ik hoe het leven is, maar als ik lang word overvraagd en overbelast raak voel ik hoe ik langzaam instort en daardoor komt alles in mij daartegen in opstand. Als een hamster in zo’n achterlijk molentje probeer ik weg te rennen. Maar helaas, er is geen ontsnappen aan. Ik zal het moeten aanvaarden zoals het is. Ik heb geen keus. Ik kan mij nu beter mindful overgeven aan wat is en het oordelen loslaten, yeah right, en leven in acceptatie (lukt ook niet altijd, maar ik blijf verwoede pogingen doen). 

Maar al met al, nu dus pas op de plaats. Inmiddels heb ik echt wel geleerd hoe het niet moet, maar ga er maar aanstaan. In mijn kapotte scootmobiel kunnen nieuwe accu’s worden gezet, of de oplader vervangen. Mijn eigen lege accu of oplader kan niet worden vervangen, dus ik moet het doen met wat ik heb en eerst de drooggekookte accu opnieuw zien op te laden. Langzaam aan…en extra zuinig zijn op mijn lepels. 

Liefs,

Eveline 💚