Het verhaal van Roos

Het was op zo’n gure regenachtige najaarsdag dat Roosje in ons leven kwam.  Het plensde dagenlang, er leek maar geen eind aan te komen. Ik liep buiten met mijn hondjes en zag weer, de laatste week steeds op verschillende tijden, een kat  in de regen naast het bushokje zitten. Of ze liep daar in de buurt rond de flats. Ze zag er mager en slecht uit. Ik besloot in de buurt wat rond te vragen. ‘Ach ja zielig he?’, zeiden een paar oudere bewoners uit een van de flats, ‘ze loopt hier sinds een paar maanden en ze werd zo mager dat ze letterlijk omviel en in elkaar zakte. We zijn toen maar eten neer gaan zetten.’ ‘Kwam niemand dan op het idee om de dierenambulance te bellen?’, vroeg ik. ‘Nee, want die asiels zitten in de zomermaanden zo vol, dan krijgt ze gelijk een spuitje!’ , antwoordde een van de dames stellig. Wat gefrustreerd ging ik een paar dagen lang bij alles en iedereen in die buurt langs, maar niemand wist van wie ze was. Ik kon er ’s nachts niet van slapen en stond voor het raam naar buiten te turen, waar zou ze nu zijn? De volgende ochtend plensde het weer, ik liep langs het bushokje en zag haar mauwend zitten in de stromende regen. Later hoorde ik dat ze daar weleens een boterham kreeg van een pauzerende buschauffeur. Ik kon het niet meer aanzien en belde een vriendin voor hulp. Gewapend met motorhandschoenen en handdoeken gingen we naar haar op zoek, je weet tenslotte nooit hoe een zieke en verzwakte kat reageert als je die oppakt en in een vervoersmandje wil doen. En laten ontsnappen zou echt zonde zijn, dan lukt het misschien niet meer om haar te pakken. Nee, het moest in 1 x goed gaan. Wij op pad. We hadden een strategie bedacht om haar te kunnen vangen. Maar wat schetste onze verbazing? Ik riep haar en omdat ik haar niet meteen zag, ging ik op mijn hurken zitten.  Ze zag me, kwam uit de bosjes op mij afgelopen en ging zo het mandje in! Ze was zo moe dat ze volgens mij dacht dat alles beter was dan nog langer buiten in de kou te moeten overleven. We hadden nog een kat en daarom vertoefde ze voorlopig in een apart kamertje. Een soort ziekenboegje, voorzien van alles wat ze nodig had. Maar ze had niet veel nodig, alles waar ze naar verlangde was een warm en veilig plekje om bij te komen. Een warm mandje, een kattenbak en eten en drinken. De eerste weken at en sliep ze alleen maar. Ze was helemaal op.

De dierenarts zei dat ze daardoor ook zo weinig reageerde, ze lag hele dagen opgekruld in haar mandje in diepe slaap. Behalve als ze iets hoorde dat ze kon associëren met eten, dan was ze meteen wakker. Langzaam kwam ze bij en beseften wij wat het lot ons had gebracht. Een van de liefste katten die je je kunt indenken. Alle instanties waren natuurlijk op de hoogte gebracht, maar er was niemand die haar miste. Ze was ook niet gechipt en niet “geholpen”.  Peter was in eerste instantie niet zo enthousiast om weer een kat erbij te nemen. Het duurde echter niet lang of hij hield ook van haar. Ik weet nog goed dat na maanden de telefoon ging, Amivedi, hij nam op en trok even wit weg. Er was een kat vermist die op Roos leek. Het bleek tijdens het gesprek toch niet om Roos te gaan, en ze kon gelukkig bij ons blijven. Ze wende snel aan de andere kat en de honden, en hoorde er in korte tijd helemaal bij.

Inmiddels zijn we vele jaren verder en is Roos overleden, triest genoeg door een tumor in haar mond, die niet operabel was. Ze kon dus steeds slechter eten, terwijl ze zo verzot was op eten. Die obsessie voor eten is altijd gebleven, de koelkastdeur open, een krakend zakje, een pak rijst dat ze hoorde, zodra ze iets hoorde wat maar op eten leek stond ze naast je. Ze at alles, pakte soms met twee voorpootjes je hand vast en trok die naar zich toe, wanneer ze dacht dat je iets lekkers had. Haar bijnaam werd dan ook “Dikkiedik”, hoewel we haar gewicht in de gaten hielden zodat ze niet te dik zou worden. Ze was ook wat gedrongen van bouw, wat ik vaak als excuus gebruikte. Maar wie kon haar deze drang naar eten kwalijk nemen, ze heeft buiten zo moeten knokken om te overleven en aan eten te komen.

Ik denk nog vaak aan Roos, zeker in deze tijd van het jaar. En aan al die katten, die niet worden opgevangen, die buiten moeten zien te overleven. Roos heeft ook nooit meer naar buiten verlangd, ze zat soms in de afgezette achtertuin bij mooi weer even in het zonnetje, maar een hard geluid of een toeterende auto was genoeg om snel naar binnen te gaan en op je schoot te kruipen. Ook was ze een zogenoemde hangkat, ze hing graag als een warm bontje in je nek, of ze lag op schoot met haar pootjes te trappelen. Soms zat ze op een regenachtige dag naar buiten te kijken, en vroeg ik mij af of ze terugdacht aan haar zwerversbestaan.

Dit verhaal van Roosje is hopelijk een stimulans voor anderen om eens in een asiel of bij een zwerfkattenopvang, zoals bijvoorbeeld https://www.zwerfkattenrijnmond.nl, te kijken naar een kat, en op straat om je heen te kijken of je zwervertjes ziet. Roos was waarschijnlijk buiten gezet tijdens de zomervakantie, ik vermoed dat ze uit een van de nabijgelegen flats kwam.

Nog altijd gebeurt het dat dieren buiten worden gezet omdat de eigenaars op vakantie gaan, zomer en winter, of om een andere reden hun huisdier kwijt willen. Zeker nu het weer omslaat vraag ik jullie om goed om je heen te kijken, misschien heeft een dier je hulp nodig. Er kan zomaar iets moois op je pad komen.

Liefs,

Eveline 💚